Бесплатный фрагмент - Wyleczyć nie można ignorować

Od autora

Witam Ciebie mój drogi czytelniku. Nazywam się Nelli Davydova. Jestem autorem wielu unikalnych metod pracy z ciałem oraz negatywnymi sytuacjami życiowymi. Udaje mi się bardzo trafnie sczytywać informację z naszej rzeczywistości, dzięki której człowiek może zrozumieć, dlaczego przeżywa on właśnie teraz ten etap życia, wpada w określone trudności życiowe, dlaczego dzieją się z nim dokładnie takie, a nie inne wydarzenia i w jaki sposób zmienić te wydarzenia.

Wiele moich autorskich metod, dotyczących transformacji myślenia, znalazło odzew w sercach bardzo wielu słuchaczy i czytelników.

Pracując ze swoją świadomością możemy szybko rozwiązywać dowolne problemy, dawać sobie radę, wydawałoby się z nierozwiązywalnymi problemami, uczyć się być prawdziwie szczęśliwym, prawdziwie kochać i cieszyć się z każdego pięknego dnia.

Mam swego bloga, gdzie dzielę się widzeniem swego obrazu świata. Mogę głośno powiedzieć, że pomogłam już dziesiątkom tysięcy ludziom rozwiązać swoje problemy w różnych sferach życia poprzez pracę z myśleniem na wielu kursach, konsultacjach osobistych i pracy z Wami w bezpośrednich livach, gdzie odpowiadam na pytania. Na moim kanale jest już ponad 25 000 opinii o mojej pracy.

W swoim autorskim psychobooku chcę podzielić się takimi ważnymi i aktualnymi na dzień dzisiejszy tematami, jak onkologia i cukrzyca, na które cierpi, i z powodu których umierają miliony ludzi.

Chciałoby się dodać, że nie trzeba rzucać czytania książki, jeśli Ty lub Twoi bliscy nie chorują na tego typu choroby, ponieważ książka ta na tych dwóch przykładach pomoże otworzyć Tobie oczy na wszystkie inne niedomagania i spojrzeć na swoje życie w nowy sposób.

I tak, nie mam wykształcenia medycznego, z czego jestem bardzo zadowolona. Nie muszę diagnozować symptomów ciała i próbować je usunąć, wyszukując przyczyny w jakichś to czynnikach zewnętrznych. To jest sprzeczne z moją pozycją, moim widzeniem i postrzeganiem świata.

Według mnie i faktów, które posiadam, świat zewnętrzny, wszystko, co obserwujemy, jest tylko skutkiem, który ma swoją przyczynę pierwotną. Nasza medycyna nie bada pierwotnej przyczyny, dlatego też nie potrafi dać sobie rady z żadną chorobą. Nauczyła się wyciszać jakieś choroby, jakieś inne podtrzymywać na poziomie powolnego rozwoju, a wobec niektórych jest całkowicie bezsilna.

Lecz jeśli dostajesz zastrzyki lub wykonują Tobie jakieś zabiegi, łykasz tabletki, leki przeciwbólowe, to nie znaczy to, że Ty coś uleczasz.

Usuwasz czynniki, które przestają wywoływać symptomy i ból. Lub drogą nienaturalną, wręcz brutalną usuwasz jakieś symptomy lub części ciała, na przykład chirurgicznie. Skutki tego wszystkiego negatywnego odbijają się na ciele, zwiększając dla niego obciążenie i zużycie.

To tak samo, jak odciąć język ciału, aby przestało z nami rozmawiać. A przecież przez chorobę ciało po prostu chce nam coś powiedzieć. I ciało wie, jak wyleczyć siebie, co jest mu potrzebne. Lecz nasz dociekliwy umysł skłonny wierzyć wszystkiemu, dawno już stracił swoje punkty orientacyjne i ślepo ufa temu, co w istocie jest iluzją.

Próbując leczyć siebie, zagłuszamy sygnały ciała i tracimy łączność ze sobą, ponieważ dowolne nasze przejawienie powinno odzwierciedlać się sygnałem w ciele. Nasze ciało jest żywe, reaguje na wszystko, co myślimy i robimy. I my powinniśmy wykorzystywać takie boskie narzędzie jak choroba, powinniśmy nauczyć się rozmawiać ze sobą poprzez ciało i choroby, a nie dążyć do stłamszenia języka ciała. Nawet, jeśli w określonym przypadku zagłuszysz sygnały swojego ciała, ciało mimo wszystko spróbuje powiedzieć Tobie coś w inny sposób i choroby różnego rodzaju będą przejawiać się znowu i znowu.

I jakby to dziwnie nie zabrzmiało, jeśli dążymy do bycia absolutnie zdrowym, aby ciało nie reagowało w żaden sposób, znaczy to, że chcemy siebie uśmiercić, aby nasze boskie narzędzie, które informuje nas o jakichkolwiek brakach w organizmie i w myśleniu, przestało działać, pracować. Ceńcie swoje choroby i ja powiem Wam dlaczego.

I dosłownie teraz, na samym początku, oświadczam odpowiedzialnie, że jeśli jesteś zmęczony nieskończonym leczeniem, a wcale lepiej się nie dzieje, to znalazłeś to, czego szukałeś. Możemy pomóc sobie i naszym bliskim, jeśli będziemy gotowi by zmieniać się i gotowi zmienić się.

Dam Tobie klucz do tego, żebyś odszukał w sobie przyczyny powstania tych chorób i znalazł w sobie siły, by przestać zabijać siebie, swoje dzieci i bliskich. Tak, to nie jest błąd drukarski. Przyczyna choroby nie leży w czynnikach zewnętrznych, jak mówi nam medycyna, a w wewnętrznych, czyli to my jesteśmy właśnie przyczyną rozwoju chorób. Nawet choroby dzieci i ludzi wokół nas — to dzieło naszych rąk. I choroba mówi nam o tym, jak my siebie zabijamy, ale nie zauważamy tego.

Tak, jesteśmy w stanie pomóc bliskim, nie pomagając im osobiście, a przez swoją świadomość, jeśli teraz uwolnimy swoją głowę z przekonań, że jest to niemożliwe.

Uwierz, właśnie nasze przekonanie, że «coś jest niemożliwe», dosłownie w tej chwili zatrzaskuje drzwi możliwości, nie dajemy ani jednej szansy temu być. Powinniśmy przestać przekonywać siebie w niemożliwościach. Czy ta prawda zadowala nas? Nie, ta prawda nam się nie podoba, dlatego nie trzeba jej się trzymać i tak zawzięcie jej bronić.

Powiedz sobie: «Nie wiem jak, ale jest to możliwe. Dopuszczam możliwość, że w tym świecie wszystko jest możliwe. Mam siły, by pomóc sobie wyleczyć nawet ieuleczalną chorobę u siebie i swoich bliskich. Póki co, nie wiem jak, ale ja mogę».

I proszę: zapisz sobie do zeszytu to zadnie i naucz się go na pamięć. Stosuj je w każdej niezrozumiałej sytuacji. I zobaczysz, jak z łatwością zaczną rozwiązywać się każde Twoje zadania, które kiedyś uważałeś za problemy. Słowo «choroby» zamień na dowolny swój problem. Ten nowy nawyk zamieni stare nawyki, które blokowały nam wszystkie rozwiązania i uzdrowienia.

Daj sobie tą możliwość. Wierzę i wiem, że Ci się to uda. Powiesz, że cudów nie ma. Zgodzę się, ja również w cuda nie wierzę, jestem przekonana w pracy z przyczyną i skutkiem. I my sami kierujemy rzeczywistością przez swoje myślenie: w co wierzymy to i dostajemy. Nasza prawda potwierdza się sama.

W czym byśmy nie byli przekonani, znajdziemy dla tego tysiące potwierdzeń. A ktoś inny wierzy w coś przeciwnego i on także znajdzie tysiące przyczyn dla swojej prawdy. Możemy wybierać dowolną prawdę, która nam się podoba. Po prostu nie powiedziano nam o tym w dzieciństwie. Jednak nie znaczy to, że to nie tak. I ja z radością pomogę każdemu z tym się rozprawić.

Nie na darmo wybrałam nazwę dla swojej książki «Wyleczyć nie można ignorować». Tylko nasze myślenie może pomyśleć i postawić swój przecinek w tych czterech słowach i zdecydować, jaka prawda podoba się nam bardziej i jak działać dalej. Każdy nasz wybór, który wpływa na całe nasze życie, określamy sami.

***

Jeszcze na końcu tego rozdziału chce mi się dodać, że ja prawie jednocześnie zaczęłam pisać dwie książki: osobno o onkologii i osobno o cukrzycy. Na początku wydawało mi się, że przyczyny tych chorób są bardzo różne. Oczywiście istniały także wspólne i ogólne tematy, lecz nie do takiego stopnia.

Miałam dużo różnej pracy z ludźmi chorującymi na te choroby, zbierałam materiały nie jeden rok. I pracując oddzielnie, wymienialiśmy się osobistymi przypadkami: każdy ma swoją historię, swoje przekonania. I wszystko było takie różne. Lecz trzeba mi było zebrać to wszystko w jedną całość i ja sama nawet trochę się zdziwiłam. Obraz tego co się dzieje, zmienił się na moich oczach.

Po pierwsze, w miarę pisania zrozumiałam, że w dwóch książkach trzeba przygotować sposób myślenia na przyjęcie nowej informacji i okazuje się, że połowy książek w dwóch przypadkach będą takie same.

Następnie, kiedy rozpatrywałam głęboko przyczyny, łącząc wszystkie historie, doszłam do tego, że prowadziły one do jednego i tego samego rdzenia.

A potem i całkowicie już przekonałam się, że nie jest możliwe rozdzielić te dwie choroby na różne książki i przeczytawszy, zrozumiesz dlaczego. Im głębiej wchodzisz w sygnały ciała, tym więcej, bardziej widzisz, kiedy odpadają nieistotne łuski i rozumiesz, że przyczyna wszystkiego jest jedna.

Są oczywiście drobne niuanse i różnice, gdzie i na co zwrócić więcej uwagi w każdym przypadku. Ale jest to nieporównywalne z ogólnym rdzeniem problemów. Przyczyna jest jedna, ale u każdego przejawia się różnie. Jeśli by w świecie fizycznym wszystko było jednakowe, to nam żyłoby się nudnie.

I chcę jeszcze powiedzieć, że ta książka będzie uniwersalna, będzie kluczem do wszystkich chorób i nawet nie tylko do nich. Tę wiedzę można stosować do wszystkiego, do różnych spraw, które nazywamy problemami.

Dlatego nie wystrasz się, że piszę o całkiem różnych chorobach, jak o jednym. Detale różnic również zobaczysz.

I zanim przejdę bezpośrednio do analizy takich sygnałów ciała jak onkologia i cukrzyca, zebrałam dla Was informację z różnych moich książek i artykułów w celu ogólnego zrozumienia, jak to wszystko działa.

Bardzo miękko, praktycznie «niechcący» zmienimy Twoje myślenie i po przeczytaniu możliwe jest, że nie poznasz swego wcześniejszego życia.

Książka ma zdecydowanie charakter transformacyjny i daję Tobie gwarancję, że życie zmieni się w stronę radości i miłości, i oczywiście efektem dodatkowym będzie pozbycie się cierpień z powodu choroby.

Z poważaniem Nelli Davydova.

***

Zanim zaczniesz studiować książkę, chcę zapoznać Cię z kilkoma opiniami, które pozostawili mi przyjaciele oraz ci, którzy pracowali nad stworzeniem książki, zajmując się poprawkami, czytając moje brudnopisy. Niech Cię to jeszcze bardziej zainspiruje, czytając książkę do końca.

«Czytając tą książkę pojawiły się uczucia, których doświadczałam w czasie lat szkolnych, gdy nie było internetu — gdy czytałam zachłannie powieści Dumasa i Coopera. Tylko z tą istotną różnicą, że ta książka, nie tylko po prostu rozwija mój intelekt emocjonalny, ale daje też narzędzia dla zmiany w swoim życiu, otrzymania bardziej pełnego obrazu mego wewnętrznego i zewnętrznego świata. Pozwala na przyjęcie siebie w całości ze wszystkimi cechami pozytywnymi i brakami, które jak się okazuje nie są brakami. To są wszystko moje zalety.

Dlatego nie należy już więcej dręczyć siebie poczuciem winy, karząc siebie drobnymi i wielkimi nieprzyjemnościami. Tak! Okazuje się, że wszystkie nieprzyjemności od skaleczenia palca w nodze do strat materialnych, dla przykładu w postaci rysy na przedniej szybie — to ukaranie siebie za poczucie winy. Aż ciarki przechodzą, gdy to sobie uświadomisz. Jest to oznaka, że interesuje mnie coraz bardziej i mocniej moje życie. Teraz mogę nie ot tak po prostu odkrywać w sobie nieprzyjemne uczucia, ale i znajdować dla nich inne zastosowania.

Nelli, Twoja książka — to punkt reanimacji ciała dla tych, kto jest martwy w środku. Dziękuję Tobie. Informacja leje się miękko, jak woda, otulając i przenikając w samą głębię świadomości. Oczyszczając i napełniając sensem istnienia, napełniając energią Miłości. Doskonale dopasowuje się, wprost do serca».

Jana, Wielikij Nowgorod

«Nelli, dziękuję Tobie, przeczytałam książkę o raku i cukrzycy, chociaż u nas nikt nie choruje, ale było ciekawie ją przeczytać. Na początku pojawiło się pytanie — jak to? Wystarczy przeczytać książkę i wyleczyć się, a po co są wtedy lekarze? Pytań więcej nie ma. Książka jest nie tylko o chorobach, a bardziej o miłości, przeznaczeniu, uczuciach, relacjach i uważam, że jest to dar dostępny jeszcze dla bardzo niewielu, by mówić prosto i zrozumiale o trudnych rzeczach.

Książka ta ma dla mnie znaczenie poznawcze i stosowane: ona będzie dobra i użyteczna dla każdego w codziennym życiu, nauczy i nawet poruszy, da pojęcie dla umysłu i nie będzie nieszczęśliwych, biednych i zapomną oni, co to takiego choroba. Tutaj jest wszystko: przykłady, techniki, instrukcje tylko bierz i rób.

Absolutnie polecam wszystkim czytelnikom, nawet i profesjonalnym psychologom. Oglądam stale Twoje live, posty, moje życie zmieniło się w lepszą stronę, ale po przeczytaniu wiele sobie uświadomiłam. Książka ta powinna być u każdego, aby w dowolnej złej sytuacji przeczytać ją, gdyż są tu instrukcje, by od razu wszystko naprawić. Jeszcze raz ogromnie dziękuję».

Mubarak, Stambuł

«Książka ta jest po prostu arcydziełem, przewróciła moją świadomość do góry nogami. Jest napisana tak prosto i lekko i czyta się ją jednym tchem, i ile dowiedziałam się ważnych i potrzebnych rzeczy. I to tak jest — wygodnie. Teraz można nie chorować, a po prostu odpocząć.

Zrozumiałam, że ciało po prostu rozmawia ze mną i «nie trzeba odcinać jemu języka», zagłuszać lekami, można po prostu dogadać się.

Także ważne jest pamiętać, że jedzenie — to nie zamiennik miłości, a środek do życia, istnienia. A także jest naszym przyjacielem i wrogiem jednocześnie. Po przeczytaniu zaczęłam mniej spożywać jedzenia i schudłam. Przejrzałam swoje stare poglądy i przekonania. Jak one przeszkadzają w życiu. Teraz mogę powiedzieć, że wcześniej przeszkadzały, a teraz urosły mi skrzydła.

Nelli, dziękuję Tobie za moje otwarte oczy i świadomość. Jak mówisz — ludzie — to nasze zasoby, tak właśnie — Ty jesteś naszym głównym zasobem. I to jest najcenniejsza książka, którą kiedykolwiek czytałam».

Marina, Antalia

Rozdział 1. Dlaczego nic się nie zmienia

Zanim zaczniesz leczyć kogokolwiek, zapytaj, czy jest on gotów zostawić to wszystko, co uczyniło go chorym.

Hipokrates

Na pewno budzi się w Tobie pytanie: jeśli wszystkie nasze choroby są uleczalne, a tak rzeczywiście jest, to dlaczego jeszcze nie ma Nagrody Nobla lub dlaczego nie wyleczyłaś całego świata? Nie przeżywaj, będę odpowiadać na to pytanie w przeciągu pisania tej książki.

Krótko mówiąc, aby zadowolić ciekawość i zainspirować do dalszego czytania, powiem tak: ludzie sami chcą chorować. I my sami tworzymy sobie choroby. Nam jest wygodnie chorować. Każdy robi to z zamiarem, celowo. I, oczywiście wyrzec się tej choroby nie jest całkiem wygodnie. Jeśli człowiek nie potrzebował by tej choroby, to by jej nie było.

Nie mogę pomóc uzdrowić ludzi, którzy sami wciągnęli siebie w te cierpienia i nie chcą niczego zmieniać. A także, nie mogę uzdrowić ludzi, jak i inny człowiek, nawet gdybym miała lub nie magiczne zdolności. Dlatego, że uzdrowienie leży w rękach samego chorego.

Szansa jest dla ludzi, którzy zaczynają przyznawać, że oni własnoręcznie wciągnęli siebie w tą chorobę lub stworzyli choroby u bliskich i są gotowi zmieniać siebie. Zmieniać nie świat wokół, nie zdarzenia zewnętrzne, a właśnie swoje myśli, siebie i najważniejsze, swoje nawyki szablonowe, za którymi człowiek podąża mechanicznie, nie zastanawiając się nad tym w przeciągu całego swego życia.

A także, u ludzi, którzy są gotowi wniknąć w nową informację i uwalniać swoje wszystkie przekonania, przestając mocno się ich trzymać. Przecież mieć rację, nawet jeśli ta prawda nie czyni człowieka szczęśliwym, dla wielu jest lepsza, aniżeli tej racji nie mieć.

Codziennie stykam się z pragnącymi rozwiązać wiele zagadnień, problemów. Zaczynając od chorób, a kończąc na tym, jak zacząć żyć po śmierci bliskiego człowieka lub odzyskać swoje milionowe długi, spotkać miłość lub rozwiązać jeszcze jakieś inne problemy.

Zaczynając pracować, obserwuję, że w oczach u każdego jest pełno entuzjazmu aby rozwiązać swój problem. Jednak w miarę działania, przejścia do praktyki i zrozumienia skąd to wszystko pochodzi, po co jest potrzebna ta sytuacja, co człowiek robił nie tak lub w ogóle niczego nie robił, kiedy trzeba było mu po prostu żyć, obserwuję taki obraz, że człowiek włącza opór. I wytrwale broni swojej pozycji, pragnie zostawić wszystko jak jest.

Wielu po prostu się nie chce lub boją się iść w nowe, w zmiany, nie ma ochoty działać, aby zmienić swoje życie.

A dla tego trzeba coś robić. Jednak my przywykliśmy nic nie robić. Niedziałanie — to nasza «korona». Ja nie mówię o tych działaniach, które tworzą niepotrzebny pośpiech i iluzję ruchu. Ta bieganina od jednej troski do drugiej, z jednej pracy, by zarobić lub coś udowodnić, do drugiej. Tworząc pozór tego pośpiechu, biegu, walka i gonitwa za przeżycie nawet nie są blisko skierowane do zmian.

Mam na uwadze prawdziwe zmiany, gdzie trzeba nauczyć się patrzeć inaczej na świat, na siebie i na swoje działania, świadomie rozumiejąc, że wszystko co myśleliśmy i robiliśmy wczoraj daje nam rezultat dzisiaj. I to, co myślimy i robimy dzisiaj, da nam płody rezultatów jutro.

Nie ma sensu czekać do jutrzejszego dnia na jakieś zmiany, jeśli niczego dzisiaj nie zmieniliśmy z dnia wczorajszego.

Najbardziej rozpowszechniony dowód, dlaczego niczego nie zmieniamy w życiu jest taki: nie mamy na to czasu. Musimy biec i rozwiązywać swoje problemy. Zgodzisz się, to jest bardzo dziwne, tak czy nie? Ale właśnie tak zachowuje się każdy. Ale, by rozwiązać problemy, należy na początku zrozumieć z jakiego powodu one powstają i naprawić to. Jednak w naszym myśleniu przywykliśmy nie pracować ze źródłem, wywołującym je, a walczyć już ze skutkami.

Czas jest zawsze, tylko powinniśmy uważnie wybierać, na co go tracimy.

Od razu przypomina mi się przykład: «garnuszku nie gotuj». Pamiętasz bajkę o czarodziejskim garnuszku? On sam zaczął gotować kaszę, jeśli powiedziało mu się słowa «raz, dwa, trzy, garnuszku gotuj/wari (*warit — gotować w języku rosyjskim)». I przestawał, jeśli powie mu się «więcej nie gotuj». Jeśli nie zatrzyma się garnuszka jak w bajce: kaszy tej będzie tak dużo, że trzeba będzie walczyć jakoś ze skutkami, bo zapełni ona wszystkie ulice.

I tak jest i z naszym «kociołkiem» (mówię teraz o umyśle): tworzy nieskończenie taką «kaszę» problemów, które trzeba rozwikłać. I co my robimy? Moglibyśmy zrozumieć, jak je tworzymy i przestać to robić, ale po co? Przecież nie mamy czasu, my tylko ledwo zdążamy sprzątać tą kaszę. A żeby wyłączyć ten strumień — mało komu przychodzi do głowy.

Przywykliśmy do niezauważania myśli w swoim «kociołku» i nawet się nie zastanawialiśmy nad tym, aby je zmieniać, cała nasza uwaga skierowana jest na działania poprawienia tego. Jak zmienić działania, co robić inaczej? Jak efektywniej robić, działać? Jak efektywniej walczyć ze skutkami? A może i czegoś w ogóle nie robić? Ale od czego powstają te działania, zapomnieliśmy przypomnieć. Chwytasz moją myśl, rozumiesz co myślę?

Pomimo tego, że my walczymy ze skutkami, a nie z przyczynami, przywykliśmy jeszcze do tego, by obwiniać innych, przekładać na nich odpowiedzialność, jeśli coś nie wychodzi, idealnie jest wskazać na kogoś palcem, kto nie ma racji:

«Patrz, ty nie spełniłeś moich oczekiwań, nie dotrzymałeś obietnicy, okłamałeś „ty pietruszka“, nie zrobiłeś tak, jak ja chcę, zrobiłeś tak, jak ty chciałeś. Jak śmiałeś? Przyczyną moich problemów jesteś ty, ty zepsułeś mi nastrój, rozzłościłeś. Zobaczysz, zrobię zaraz takie rejwach, że ho!». W naszym życiu zazwyczaj winni są wszyscy, oprócz nas samych: rząd, pogoda, ludzie-złodzieje, zły los lub przeznaczenie.

A stąd płynie, że po co nam zmieniać coś w swoim życiu? Jeszcze bardziej powalczymy z sytuacjami, przecież to nie my jesteśmy winni wszystkiego, a oni. No i przywykliśmy do cierpienia. I rezygnować z cierpień jest także strasznie, a nuż będzie jeszcze gorzej. Jakby to teraz nie brzmiało absurdalnie, ale boimy się pozbywać się cierpień. A co my wtedy będziemy robić? Żyć pięknie i szczęśliwie? Przecież to nudne.

I okazuje się, że dajesz dokładną instrukcję: «Patrz, właśnie w twojej sytuacji trzeba wziąć odpowiedzialność za swoje życie na swoje barki, przestać kogokolwiek uczyć życia, kiedy sam nie rozumiesz, jak to robić i nie żyjesz w ogóle, a tylko egzystujesz».

Często cała uwaga skupiona jest na innych, a nie na sobie. Mamy prawie na wszystko infantylną pozycję życia. Ignorowanie swojego ciała. Głuchota na swoje potrzeby i pragnienia. Żyjemy dla innych, zapominając o sobie. Oczywiście, ciało będzie umierać. Gdzie ono ma się podziać, jeśli nie bierze się je pod uwagę? Ono jest daleko za swoimi granicami.

I oto są takie banalne przyczyny, dlaczego nie jest możliwe wyleczyć ludzi. Mało kto jest gotów znaleźć czas dla siebie, ponieważ go nie ma, więc czas idzie na walkę. Mało kto jest gotów przestać cierpieć, ponieważ jest to wygodne. I tylko jednostki są gotowe uświadomić sobie, że to nie sytuacje i ludzi trzeba winić, a wziąć odpowiedzialność za siebie, że przyczyna jest w nas, tylko nasze własne decyzje prowadzą do takich obserwowanych skutków. Póki składamy odpowiedzialność w naszym świecie na innych, niemożliwe jest coś zrobić i zmienić.

I dopóki nie zażyczymy sami pomóc sobie do takiego stopnia, aby zmienić swoje spojrzenie na świat, swoje życie, swoje pragnienia i działania, przyjąć świat takim, jaki jest, będziemy chorować. A choroba tak w ogóle nie jest chorobą. To naturalny zdrowy sygnał ciała. To język ciała. Ciało z nami w taki sposób rozmawia.

Każdy organ, każdy odcinek ciała niesie swoją funkcję, odzwierciedlający nasze myślenie, który próbuje rozmawiać z nami. Jeśli zaczniemy słuchać ciała, gwarantuję: usłyszymy siebie. Nie można go zagłuszać lekami przeciwbólowymi i innymi zabijającymi środkami. Musimy usłyszeć, co ono mówi i zrobić to. I ono przestanie nam o tym mówić, czyli przestanie chorować.

Póki co nasza ludzkość nie jest gotowa zmieniać się na taką skalę, ale idziemy w tym kierunku i jakaś jej część zaczyna budzić się oraz budzić wokół wszystkich pozostałych.

I ja będę szczęśliwa, gdy obudzę nawet jednego człowieka z tysiąca tych, którzy przeczytali tą książkę. To będzie maleńkie zwycięstwo.

Podsumowanie:

— to my tworzymy swoje choroby swoim myśleniem;

— dopóki nie zechcemy wziąć odpowiedzialności na siebie za swoje życie, będziemy chorować i cierpieć;

— przyczyna jest w nas;

— szablon «nie mam czasu» nie daje możliwości wyleczenia się;

— nie musimy walczyć ze skutkami, trzeba uświadomić pierwotną przyczynę;

— czas jest zawsze, tylko powinniśmy uważnie wybierać, jak z niego korzystać;

— trzeba przełączyć uwagę z innych na siebie;

— koniecznie jest nauczyć się przyjmować świat takim, jaki on jest.

Rozdział 2. Nasz świat to nasze kino

Zanim przejdę bezpośrednio do przyczyn (jak już zrozumiałeś (-aś), psychosomatycznych) takich chorób, jak onkologia i cukrzyca, dotrzeć do tego dlaczego cierpimy my lub nasze dzieci, bliscy ludzie, aby lepiej i głębiej zrozumieć, chcę zacząć z ważnego tematu — jak działa psychosomatyka.

Porozmawiamy o naszym umyśle i o naszym obserwowanym świecie zewnętrznym.

Po prostu przedstaw sobie nasz świat — jest to kino, podobne do ekranu TV. Oglądamy żywe kino, a projektor, pokazujący nam to kino, znajduje się u nas w głowie.

Nasze myślenie tworzy te kadry, które obserwujemy jak życie.

A życie — to szybka zmiana tych kadrów z częstotliwością impulsu, czyli bez zatrzymania pod wpływem impulsu w «tu i teraz».

Jeśli do projektora wstawi się jeden kadr, to w projekcji będzie obraz statyczny. Potem zamieniamy jeden kadr na inny i obraz zmienia się, choć i on będzie nowy w projekcji, ale mimo wszystko będzie statyczny.

Ale tylko wystarczy szybko zmieniać kadry, to w projekcji na ekranie obrazy ożywiają się i tworzą iluzję ruchu.

«I nasze życie jest taką samą projekcją, szybko zmieniających się, obrazów. Czujemy życie w jego różnorodności, kiedy szybko reagujemy na nasze impulsy i pragnienia. W tym leży — KLUCZ».

Jeśli odkładamy zmianę kadru życiowego na «potem», to życie zatrzymuje się, kadry zamierają i na ekranie świata widzimy, jakby chomika w kołowrotku, i gryziemy się: niby walczę, walczę, a nic w rzeczywistości się nie zmienia.

Nasze ciało i sytuacje zaczynają natychmiastowo reagować na te nasze «potem», na odkładanie impulsów i porywów, by coś zrobić.

Sygnały ciała w postaci bólu i chorób, a także sytuacje życiowe, wywołujące wewnątrz ból duszy, zaczynają pokazywać nam to, gdzie przyhamowaliśmy ze zmianą kadrów, gdzie zatrzymaliśmy siebie przed przepływem życia.

Kochajcie swoje problemy i choroby. Jakby to dziwnie nie brzmiało, sygnały te są nam potrzebne aby przeżyć, poszerzać się, wzrastać i poruszać się w przepływie naszego życia.

Każdy sygnał w postaci bólu mówi nam o zatrzymaniu w rozwoju, o zatrzymaniu w naszym myśleniu, o hamulcu, gdzie zafiksowaliśmy się na określonej prawdzie. I nie chcemy widzieć świata szerzej.

Nasz punkt widzenia i zafiksowanie się na swojej opinii — to tylko mała część prawdy, którą widzimy.

Na przykład ze swego punktu widzenia widzimy słonia nie w całości, a tylko tą część, na którą pozwala nasz punkt widzenia. Na przykład, patrzymy na mordkę słonia i widzimy trąbę, oczy, uszy, jakąś to część z przodu, ale nie widzimy przy tym słonia od tyłu i z boku. A ktoś patrzy na słonia z góry i tworzy się u niego inny obraz.

I zetknąwszy się z innym człowiekiem, będziemy spierać się czyja prawda jest prawdziwa, a w rezultacie wychodzi, że oboje nie mamy racji i mamy ją jednocześnie, ponieważ każdy widzi swoją część, ale nikt nie widzi obrazu w całości.

Popatrz na ten obraz z przedmiotem i zrozumiesz o czym mówię:

Każdy ból i bolesna sytuacja — to naturalny sygnał naszego ciała i naszego świata (w tym i mowa o dzieciach), to sygnał naszego kina, które obserwujemy. Zafiksowaliśmy się na jednym obrazie świata i nie chcemy obejrzeć innego. Nie chcemy iść w poszerzenie i poznawać siebie dalej.

Nie chcemy rozpatrywać i innych wersji, innych obrazów, innych kadrów, innych punktów widzenia. Po prostu zaczynamy przyhamowywać nasze kino, a potem dziwimy się, dlaczego nie widzimy naszych pragnień.

A my po prostu nie idziemy do drugiego kadru, bo zafiksowani jesteśmy na jednym. I uparcie trzymamy się tej prawdy.

Z powyższego, chcę wyciągnąć wniosek: Ty — jesteś tym twórcą i bogiem, który tworzy ten świat swoją obserwacją, i Twoja twórczość to tworzenie nowych kadrów życia.

I szybka zmiana obrazów czyni to życie żywym i szczęśliwym. Aby te obrazy szybko się zmieniały, jeden za drugim, musimy nauczyć się lekko przyjmować wszystkie swoje pragnienia i impulsy, i robić wszystko w «tu i teraz», nie odkładając niczego na potem.

I aby iść w nowe, a to podstawa twórczości, musimy nauczyć się lekko odpuszczać przeszłość, odpuszczać swoją prawdę, której usilnie się trzymamy.

I z zainteresowaniem, ciekawością obserwować to kino, nie wiedząc, w jaki sposób zobaczymy nową prawdę, nowe życiowe kadry, a po prostu rozluźniając się, pozwolić sobie to obserwować. Nie trzymać się tego, że ja wiem, jak to powinno być.

My nie wiemy, jak to będzie i jaki jest następny kadr, ale bardzo ciekawie jest zobaczyć z nowego punktu widzenia jeszcze jeden kawałek prawdy, dopuszczając, iż wszystkie prawdy współistnieją jednocześnie. I im bardziej pozwalamy sobie iść w nowe, tym bardziej interesujące swoje nowe kino będziemy tworzyć.

Ja i Ty zaczynamy już rozumieć, jak stworzony jest ten świat, że on jest odbiciem nas, naszego myślenia.

I, że ból (choroba) — to sygnał naszego zatrzymania, który trzeba ocenić i poznać, aby iść dalej.

Ból, który powstał w nas, oznacza, że jest bardzo dobrze. Inaczej byśmy nigdy nie dowiedzieli się, że zatrzymujemy się.

Aby coś się działo, zachodził ruch w naszym życiowym przepływie, musimy uświadomić, co nas zatrzymuje, aby z tym się rozprawić.

Musimy zrozumieć, czego się trzymamy i nie chcemy odpuścić z przeszłości, czyli nie odpuszczamy starego kadru w naszym «projektorze» i tym samym nie dajemy przełączyć się na nowy.

A także musimy sobie uświadomić, co nam przeszkadza działać pod wpływem impulsu i robić wszystko, co chcemy w «tu i teraz». Przecież nas trzyma nie tylko przeszłość, nas zatrzymuje jeszcze i przyszłość.

Boimy się nowych kadrów naszego życia, czyli boimy się nieznanego. Boimy się żyć i nam się wydaje, że zatrzymanie i śmierć jest bezpieczniejsze. Czyż to nie absurd, zgodzisz się? My po prostu boimy się żyć.

Dlatego też doświadczamy problemów ze zdrowiem i bólu duszy, pokazując sobie: «Au, obudź się». Dlaczego my zawsze wybieramy zatrzymanie, a nie życie?

Obejrzyj się, życie jest bezpieczne. Ono tylko odzwierciedla to, co myślimy. Niebezpieczne jest nie życie, niebezpieczne są nasze myśli, które nas niszczą.

Znajdź w sobie śmiałość, by tworzyć nowe, znajdź w sobie zainteresowanie, by poznawać to nowe. Jak tylko przenosimy nieznane w coś znanego, nasz strach rozprasza się.

Nie ma sensu walczyć ze strachami, lękami, w nie można tylko pójść. To jak prowadzący wskaźnik dla życia, gdzie kryje się nowe i niezidentyfikowane.

Trzeba tylko zastanowić się, dlaczego czegoś się boimy. Przychodzi odpowiedź: my tego nie wiemy. Tak więc co nam przeszkadza poznać to? Wszystko, co jest zrozumiałe nie jest dla nas straszne.

A może mimo wszystko pójść i zobaczyć ten nowy jutrzejszy dzień z nową twórczością? A droga poznania tego, czego nie wiemy jest właśnie naszą drogą rozwoju, naszą drogą życia?

I nie tylko lęki sygnalizują nam drogę, dokąd nam się chce pójść, ale także wstyd i ból.

Ciało daje nam sygnały, gdzie układ zawodzi i hamuje, wskazując nasze życiowe zatrzymania.

Podsumowanie:

— niczego nie odkładać na potem;

— zawsze iść w zmiany;

— nie trzymać się przeszłości i lekko ją odpuszczać;

— przestać przekładać odpowiedzialność za swoje życie na innych;

— trzymać uwagę na sobie, na swoim życiu, a nie na cudzym;

— robić wszystko w «tu i teraz»;

— szybko reagować na pragnienia i impulsy swojej duszy;

— przestać hamować siebie dowolnymi wymówkami, dlaczego czegoś nie robimy;

— pytać siebie: «A co mi przeszkadza działać i rozwiązywać właśnie te problemy?»;

— nauczyć się iść w lęki;

— przyjmować wszystkie prawdy jednocześnie;

— przestać się kłócić;

— przestać uparcie bronić swojej każdej prawdy;

— pokochać swoją chorobę i ból — to sygnał zatrzymania i to jest dobre;

— nie wymyślać i nie wiedzieć, co będzie dalej, tworząc płaczliwe prognozy na przyszłość;

— włączyć zainteresowanie do czegoś nowego;

— pragnąć zmienić się i robić coś dla siebie;

— nie trzymać się za przeszłość i doświadczenie, ono zawsze będzie nowe;

— znaleźć w sobie śmiałość tworzyć coś po nowemu.

Rozdział 3. Dlaczego w życiu jest tak dużo bólu i chorób?

Nasze szablonowe myślenie zbudowane jest najczęściej tak, aby zachowanie swoich przekonań i swojej prawdy było dla nas najważniejsze, aniżeli naszego zdrowia. I będziemy się trzymać tej prawdy do ostatniego i udowadniać ją wszystkim, nawet jeśli ona nie czyni nas szczęśliwymi.

Główne nasze przekonanie: «Nawet jeśli zrozumiem, że mylę się, to wszystko jedno będę się upierać przy swojej prawdzie i nie odpuszczę jej. A nuż wyjdę na głupka, przecież ja w nią tak wierzyłem».

A dla wielu z nas jest po prostu wstyd przyznać się wszystkim w swoich pomyłkach, a już tym bardziej samemu sobie. Nam jest bardzo trudno przyznawać się do swoich błędów, które tak w ogóle błędami nie są, a jedynie poznaniem doświadczenia.

***

Dlaczego jest nam tak trudno?

Dlatego musimy dokładnie rozeznać się w swoim myśleniu i jak działają połączenia neuronowe.

Pomówmy o tym, jak zbudowany jest nasz mózg, o naszych szablonach myślenia i przekonaniach.

I tak, nasz mózg cały czas chytrze splata połączenia neuronowe i nasze myśli w węzły przekonań. W niejakie «solitony» impulsów nerwowych, dosłownie silne konstrukcje, przez które płynie elektryczność. I aby te połączenia neuronowe żyły, powinny one siebie podkarmiać energią. System powinien być mocny i zamknięty, aby nie można go było zniszczyć. I on będzie wymagał naszej uwagi, abyśmy podkarmiali go swoją energią.

Soliton (system połączeń neuronowych) — to jakieś nasze przekonanie, wiara w coś, jakiś szablon i obraz, za którym podążamy.

Wyobraź sobie, jak elektryczność nieprzerwanie płynie po okręgu tej łączności. Połączenia neuronowe stają się silniejsze i coraz silniejsze, kiedy przekonujemy się co do trwałości tej myśli.

Nasza myśl zbiera dosłownie przestrzeń fizyczną wokoło, my to widzimy i wierzymy w to.

Soliton nie może pozwolić siebie zniszczyć i cały czas podrzuca myśl, odbijającą się w naszej rzeczywistości, abyśmy w nią wierzyli. I każda próba, by w nią wierzyć wzmacnia to połączenie, czyniąc je jeszcze silniejszym, niezniszczalnym. Nasza uwaga i wiara w to przekonanie czyni soliton żywotnym, jak nigdy wcześniej.

Jeśli nasze przekonanie zaczyna słabnąć, przestajemy dawać sygnał, energię dla życia temu przekonaniu, zaczyna się opór tego odcinka — on chroni siebie przed zniszczeniem. I zaczyna podrzucać myśli, abyśmy znowu i znowu zwracali uwagę na to, przekonując się w swojej stałej, trwałej opinii, bardziej to połączenie wzmocnili. W realiach życiowych zaczynają się dokładnie takie same opory, zaczynamy sobie podrzucać zdarzenia, aby przekonać siebie do dalszego wierzenia w to.

Nasz mózg rośnie z niebywałą prędkością — 400 mld odnóg na sekundę. Każda odnoga — to myśl i każda odnoga daje energię, projektując falę elektromagnetyczną i dosłownie poprzez fotony (cząsteczki światła) magazynuje obrazy wokół nas. Inaczej mówiąc buduje świat. Wszystko, co obserwujemy wokół siebie, cały ten świat — to projekcja naszego mózgu.

Myśl projektuje w naszym mózgu jakieś uczucie. Ono składa się w obraz. Mózg podejmuje decyzję, opierając się na tym uczuciu i rzeczywistość zewnętrzna tą decyzję potwierdza.

Za każdym razem solitony, mocne połączenia neuronowe stworzonego w tym celu przekonania, aby żyć, podkarmiają nas myślami i obrazami. My zwracamy uwagę na te obrazy i potwierdzamy je w rzeczywistości, dając tym samym energię do przedłużenia życia temu solitonowi.

Jeśli spotykamy się z nową informacją, różniącą się od naszego przekonania, powstaje nierealny wewnętrzny opór, zaczynamy kipieć ze złości. Skacze u nas adrenalina, puls i ciśnienie krwi. To stałe połączenie neuronowe zaczyna po prostu z nami wojnę z dużym wyrzutem energii w swojej obronie, abyśmy w żadnym wypadku nie zniszczyli tego swego przekonania.

Z pewnością i teraz pojawił się u Ciebie okropny sprzeciw wobec nowej informacji. Przecież nasze przekonania są takie: «Mózg? Buduje? Świat wokół nas? Nie może być».

W danej chwili oddziały tych odcinków mózgu, które są przekonane w czymś odwrotnym, zaczynają atak i budują świat w taki sposób, aby przekonać nas o tym, by nie niszczyć tego przekonania i byśmy mogli potwierdzić swoją starą prawdę. Dlatego u nas zawsze jest ogromny opór wobec nowego, wobec zmian.

Będziemy trzymać się swojej prawdy do końca, nawet rozumiejąc, że jest ona już całkiem nie logiczna i nie zadowala, i że ta prawda nie podoba się, ale trzeba być przekonanym co do niej. Jednak pamiętaj, że to mózg, to nasze szablony myślenia, te idee, które utworzyły silne połączenia neuronowe, buntują się.

Dla ich zniszczenia przyjdzie złamać siebie, a to nie jest najwygodniejsza pozycja, często nie działająca, ponieważ przyjdzie przeżyć bardzo dużo stresu, któremu będzie trudno sprzeciwić się.

W ostateczności walka z samym sobą, która rodzi zawsze nieskończoną walkę, może zakończyć się niczym.

Ale jest wyjście: możemy miękko przestrajać swoje szablony myślenia i przekonania na nowe połączenia. Zawsze pamiętaj, że jakie by nie było przekonanie w naszej głowie, ono projektuje obraz świata, aby potwierdzić to przekonanie. I im więcej przekonujemy się w tej prawdzie, tym mocniejsze to połączenie się staje.

I aby miękko przestroić nasze przekonania, nie powinniśmy się sprzeciwiać, próbować pozbyć się, odciąć tą prawdę, zamienić ją na inną, zacząć ją negować. To rzeczywiście bezużyteczne zajęcie. A przyjąć to przekonanie, spojrzeć na nie w inny sposób, zobaczyć użyteczność tej informacji z innej perspektywy i po nowemu zastosować ją dla korzyści swojej i świata — to już rzeczywiście jest inny poziom.

Na tej zasadzie założone są wszystkie moje kursy, związane z finansami, pracą, zdrowiem, spełnianiem pragnień, rozwiązaniem dowolnych problemów, ponieważ to wszystko, co widzimy wokół — to projekcja naszego myślenia. Ta projekcja rzeczywistości potwierdza rację naszych przekonań, abyśmy wzmacniali nasz mózg i żeby on żył.

Każda prawda — potwierdza się sama. Na pewno wiele razy to słyszałeś: w co wierzysz, to i dostajesz.

Widzimy świat w określony sposób, reagujemy na niego, przekonując się w tej prawdzie, którą zobaczyliśmy, a dla solitonu jest to przecież potrzebne — podkarmić siebie energią dla żywotności, dla życia. Ale to, co widzimy — to tylko mała część. Prawda rzeczywiście jest inna.

Stąd i powstaje choroba. Ciało nie może po prostu przemilczeć i nie odreagować na takie samooszukiwanie. Ono będzie krzyczało do nas przez ból. Samooszukiwanie jest w tym, że patrząc na to przekonanie widzimy, tylko ze swego punktu widzenia, tylko część prawdy.

Przytoczę przykład przekonania, aby było zrozumiałe o czym mowa.

Na przykład uważamy, że skąpstwo — to jest coś złego i próbujemy walczyć z nim, negując je. Nam się nie podoba to w innych ludziach, osądzamy ich, nam także nie podoba się to w sobie.

Nawet jeśli teraz powiesz, że Ty w ogóle nie jesteś skąpym człowiekiem, to ja powiem, że sam siebie oszukujesz. Niejednokrotnie obserwowałeś w sobie to uczucie, ale starałeś się je zagłuszyć. My nawet winimy siebie za wszystkie te uczucia i przekonania, które uważamy za negatywne, a za winą zawsze będzie stało samokaranie.

W przypadku, kiedy negujemy w sobie uczucie, które jednak jest, będziemy odczuwać ból i mieć jeszcze poczucie winy za to, wtedy znowu odczuwamy ból. Ból będzie duchowa i fizyczna. Jeden bez drugiego nie istnieje.

Pytanie: dlaczego odczuwamy sygnał w postaci bólu? Przecież to dobrze: negować takie złe uczucie — to chciwość. Mnie przecież nauczono, że to jest źle.

I proszę pomyśl tylko nad tym. To nasze uczucie, ono jest, my je odczuwamy, doświadczamy, ono — to część nas. Jeśli negujemy coś, swoje uczucia, to negujemy sami siebie. Oczywiście bez bólu się tutaj nie obędzie. Próbujemy wyciąć swój kawałek siebie. A to tak boli.

Każdy ból i poczucie winy, jako jedna z różnorodności bólu — zawsze nam pokazuje to miejsce, które próbujemy odciąć od siebie, zapominając znaleźć dla tej części siebie, dla nowego uczucia, które jest częścią nas, nowe zastosowanie.

Zostaw w spokoju uczucie chciwości, przyjmij, że ono jest. A skoro ono jest, to po coś jest nam potrzebne. Popatrz na nie inaczej, obejrzyj to uczucie. Uwaga powinna być na samym uczuciu, a nie na sposobie jego zastosowania. I jeśli je poznasz, wtedy będziesz mógł stosować je z talentem, z korzyścią dla siebie i świata.

Nie mogę Tobie opisać go, uczucia nie poddają się słowom.

Ale mogę opisać nowe użycie. Na przykład, być chciwym na wiedzę, miłość, radość, życie, twórczość i przejawienie się, pragnąć to, co przyniesie dobro. Można nawet być chciwym na swoje zdrowie i nie oddać swojej wątroby, ponieważ jest ona potrzebna dla samego siebie.

I nawet, gdy nie chcemy czegoś dawać innym, to także dobrze. Na pewno nasza pomoc może tylko pogorszyć sytuację dla człowieka, on musi przejść swoje doświadczenie, on przecież w swojej rzeczywistości nie tak po prostu tworzy sobie długi.

Lub proszą nas o pożyczkę, ale my sami potrzebujemy pieniędzy. Człowiek, nie otrzymawszy od nas pieniędzy, zaczyna coś robić i w jakiś sposób przejawiać się, pracować, tworzyć, wymyślać sposoby. I nie będzie żyć z zabijającym uczuciem długu wobec nas.

Nasze uczucia, które mamy, nie są straszne, straszne jest to, że my negujemy je i mnóstwo wariantów zastosowania tych uczuć, i nie dajemy sobie rozwijać się, kiedy się nad tym nie zastanawiamy. Kiedy zaczynamy coś w sobie tłumić, to po prostu zatrzymujemy siebie przed przepływem życia i mnóstwem rzeczy, które moglibyśmy stworzyć w życiu.

Negujemy coś, nie dajemy temu zastosowania, uważamy za złe, przekonujemy o tym siebie. I to będzie odzwierciedlać się w rzeczywistości, będą przychodzić ludzie, zdarzenia do naszego życia, które będą wszystko to projektować, będziemy zderzać się i z chciwymi ludźmi również.

I główna przyczyna onkologii jak raz związana jest z tym, że ciemne, nieprzyjemne, negowane, złe, jak komórki rakowe zaczynają gromadzić się w nas, wymagając uwagi. Głównie dzieje się to u zbyt dobrych i poprawnych ludzi, którzy żyją z pozycji pozytywnej psychologii, którzy zauważają tylko dobro i negują wszystko, co złe, nie przyjmując siebie w całości.

Sygnały te dostawaliśmy w życiu wielokrotnie, lecz my jesteśmy tacy pozytywni, wszystko dzielimy na dobre i złe.

Dobre — «zapraszamy», a złe, choć i zauważyliśmy, od razu odrzucamy. Mówimy sobie: nie można, to nie dobrze, jeszcze i osądzamy innych za ich przejawy. Wszystkie toksyczne myśli odganiamy od siebie, tłumimy i to gromadzi się wewnątrz nas. A ciału nic innego nie pozostaje, jak pokazać nam to, nawet przez takie straszne choroby. To nasz własny krzyk o pomoc, dostukać się do siebie przez ciało.

I jeśli przychodzą do nas w życiu choroby i ludzie, którzy się nam nie podobają, najpewniej ich działania są tylko z miłości.

To dzieje się nie dlatego, że świat jest niesprawiedliwy. Dokładnie nie dlatego. Świat jak raz jest harmonijny i sprawiedliwy i uczy nas: «Ej, popatrz w lustro, przyszedłem do Ciebie by pokazać «Ciebie», to, czego Ty tak nie lubisz. Musisz to polubić. Przyszedłem pomóc Tobie nauczyć się miłości.

Przyszedłem pomóc Tobie poznać siebie, to, czego Ty nie widzisz w sobie lub negujesz. Pomogę Tobie zobaczyć to przeze mnie. I Ty staniesz się bardziej harmonijny i pełny, jeśli przyjmiesz te dary i zasoby».

Pomóż sobie rozpatrując wszystko, co negujemy (wypieramy), w nowej perspektywie, zamieniając w talent, zachowując swój balans i pełnię.

Podsumowanie:

— nasz świat tworzy się za pomocą naszych uczuć i decyzji, dzięki myślom, wywołującym je;

— nasz ból i choroby — to sygnał odrzucania siebie i swoich uczuć;

— widzimy tylko to, w co wierzymy;

— cała prawda potwierdza się sama;

— wszystko, co istnieje — to część nas;

— każdy ból, w tym i wina, wskazuje to miejsce, które próbujemy odciąć od siebie, nie znajdując dla tego uczucia nowego zastosowania;

— przejrzyj swoje uczucia i wszystko, co negujesz: co to jest?;

— znajdź zastosowanie temu, co ci się nie podoba, znajdź w tym talent i korzyść;

— wszyscy ludzie przychodzą do nas, aby nauczyć nas harmonii i miłości;

— wszyscy ludzie i zdarzenia przychodzą do nas, abyśmy zobaczyli w sobie to, czego nie widzimy i odrzucamy;

— jeśli coś istnieje, znaczy jest po coś potrzebne.

Rozdział 4. Wtórne korzyści

Pomimo bólu z powodu negowania części siebie i swoich uczuć, mamy jeszcze wiele wtórnych wygód, kiedy chorujemy. Na przykład, bardzo wygodnie jest zachorować z powodu zmęczenia lub z powodu niechcenia dokądś to iść lub robić coś. I dlatego siłą, z konieczności kładziemy siebie do łóżka i dajemy sobie w taki sposób odpoczynek.

My nie możemy odnosić się do siebie dobrze, w dobry sposób, na przykład wziąć wolne, by odpocząć. Boimy się lub wstydzimy się odmówić komuś i aby nie iść w uczucie wstydu lub strachu, zaczynamy chorować. Mamy bardzo logiczną wymówkę, dlaczego nie idziemy dokądś i czegoś nie robimy, wyrzucając sobie brak odpowiedzialności za swoje niedziałanie.

Tak, my nie chcemy brać odpowiedzialności za swoje życie. Musimy obwinić kogoś lub sytuacje za nasze niespełnione oczekiwania, za nasze niezdecydowanie, za naszą ofiarność i poświęcenie.

Onkologia i cukrzyca także mają wygody wtórne, jak i przeziębienie oraz wszystkie inne choroby. Wszystkie niedomagania, schorzenia powstają z powodu uraz i obwiniania innych za to, że my nie chcemy sami wziąć odpowiedzialności za siebie.

I to będzie trwać, dopóki nie zwrócimy na siebie uwagi, to wszystko będzie nami wstrząsać przez ciało lub bolesne sytuacje zewnętrzne.

Nie chcemy analizować doświadczenia, które przechodzimy, uważając je za błąd: «oj, pomyliłem się», nawet nie patrząc na to, jak wzbogaciliśmy się przez ten wybór i ile otrzymaliśmy z tego doświadczenia. I tutaj onkologia i cukrzyca sygnalizują, że my winimy siebie za błędy. W wielu sygnałach ciała leży ta przyczyna. I te choroby nie są wyjątkiem.

Kiedy pomijamy to doświadczenie, nawet nie analizując go i nie uświadamiając, ono zapuka do nas raz jeszcze. Będziemy je tworzyć do tej pory, dopóki «znowu te same grabie» nas nie uderzą po głowie tak mocno, że ból będzie na tyle nie do zniesienia, że będzie trudno go nie zauważyć.

Plus jeszcze jedna przyczyna: znajdujemy się stale w napięciu i przychodzi nam wybierać pomiędzy pragnieniem, impulsem i tym, co «trzeba» robić.

Pomiędzy «chcę» i «trzeba».

«Ja tego dokładnie nie chcę, ale trzeba, takie są zasady, obiecałem, jestem odpowiedzialny. Mam zobowiązania. A ot to, to co ja „chcę“ — nie można mi, to niestosownie, nie według zasad, a co pomyślą ludzie…»

W obu przypadkach idziemy na przekór sobie i podcinamy sobie własne gardło, stawiając siebie na ostatnim miejscu.

I przejawienie w życiu jakichś to sytuacji konfliktowych mówi o tym, że mamy w sobie konflikt wewnętrzny między swoimi pragnieniami i zobowiązaniami.

A ponieważ nasze myślenie tworzy to kino życiowe, to my sobie to pokazujemy.

My albo walczymy z okolicznościami lub przestajemy na to zwracać uwagę, opędzając się i mówiąc sobie: «No dobrze, mnie to w ogóle nie dotyczy».

Ale, to doświadczenie, które chcieliśmy sobie pokazać, będzie nas prześladować znowu i znowu. Dopóki nie uświadomimy go sobie.

Kiedy odrzuciliśmy od siebie to doświadczenie i stłumiliśmy w sobie to uczucie, nie chcemy uznać tego i rozwiązywać problemów, to to uczucie wszystko jedno będzie przejawiać się na zewnątrz już w postaci sygnału ciała. U nas lub u naszych bliskich.

To jest wszystko, od czego próbujemy się odciąć, zaczyna już przejawiać się bólami i chorobami ciała.

Tak że nam się nie uda tego stłamsić. Będzie wychodziło na zewnątrz, abyśmy zauważyli i stawili temu czoła.

Jakby wam to przekazać w bardziej delikatny sposób?

Ciało sygnalizuje nam o zatrzymaniu. O ślepej uliczce, na którą weszliśmy, ono rozmawia z nami w najbardziej bezpośredni sposób i dokładnie pokazuje, dokąd nam trzeba iść, jakie przeszkody są u nas, by dojść do naszych nieskończonych pragnień.

Ale… my nie chcemy brać odpowiedzialności za swoje życie, usprawiedliwiając siebie tym, że nic od nas nie zależy, my nawet nie chcemy słuchać i widzieć siebie.

Dlatego idziemy do lekarzy i odcinamy język swojemu ciału. Tłumimy sygnały za pomocą lekarstw. I robimy z naszego ciała coś, co nie ma wrażliwości. Aby nie widzieć, jak dosłownie krzyczymy do siebie o tym, że pora już zwrócić na siebie uwagę.

Chorób w naszych czasach nie leczą, a zagłuszają. Choroba — to jest coś dobrego, to najzdrowszy i zrozumiały sposób słyszenia siebie, to zdrowa funkcja organizmu, powołana do rozmowy z nami i dawania sygnałów o zabijających nas myślach.

Przytoczę przykład z praktyki. Niedawno pracowałam z jedną kobietą, której syn ma porażenie mózgowe, naruszona jest u niego mowa i jest on ograniczony ruchowo. Kiedy syn się urodził, zaczęły się problemy z mężem, oni w rezultacie się rozwiedli. Jej były mąż już wiele lat ożeniony jest z drugą kobietą, ale co tydzień spędza czas z synem, pomaga finansowo. Jego żona cierpliwie znosi to przez długie lata.

Analizując wygody, zobaczyliśmy, ot co: mama tego syna nie kocha, możliwe, że nawet nienawidzi byłego męża i jego żony, i to jest oczywiste. Całe życie żyje obrażona na nich i na los. I choroba syna — to sposób manipulacji byłym mężem, aby trzymać go obok siebie i mścić się na jego żonie, która cierpi z powodu jego odwiedzin w innej rodzinie, i że część pieniędzy idzie na drugą rodzinę.

A także, pracować ten człowiek nie lubi, pieniędzy po prostu ot tak brać nie może: to wstyd i choroba syna — to usprawiedliwienie, dlaczego utrzymuje ją były mąż. Pieniędzy tak jakby na syna brać nie można.

Bardzo dobre usprawiedliwienie, aby nic nie robić. A porażenie mózgowe mówi o tym, że wewnętrzne dziecko tej kobiety, jej energia, by się rozwijać, z zainteresowaniem i ciekawością poznawać ten świat, jest milcząca i nieruchoma. Nie ma ochoty cokolwiek robić.

W danej sytuacji jest rozwiązanie: zacząć żyć, mówić sobie o swoich pragnieniach, działać i znaleźć dla siebie coś twórczego do pracy, zająć się sobą, spojrzeć w nowy sposób na sytuację, odpuścić męża i wybaczyć wszystkim wszystko, ponieważ nikt nigdy nie był komukolwiek coś winien. I swój strach przed samotnością, z powodu którego nie odpuszczamy ludzi, trzeba skierować na nowe znajomości.

Przestać przykrywać swój wstyd i niedziałanie dzieckiem. Jestem przekonana, że za jakiś krótki czas, zmieniając swoje nawyki, mama i dziecko będą w pełni porządku. Czekam na dobre wiadomości od nich.

Podsumowanie:

— wszystkie choroby mają wtórne wygody;

— a skoro nam wygodnie jest chorować, powinniśmy uczciwie zapytać siebie: «Przed czym się chowam, co przykrywam chorobą (od niewinnego przeziębienia do ciężkiej choroby)?»;

— jeśli w nas żyje wina i uraza, znaczy, że będziemy chorować, póki nie uświadomimy, że nikt nie jest winny i obrażać się na kogoś nie ma żadnego sensu;

— koniecznie trzeba każdą winę i urazę rozpatrzeć, jaką część my odrzucamy i tłumimy w sobie, nie dając temu być z jakąś to korzyścią;

— trzeba wziąć odpowiedzialność za swoje wybory i zrozumieć, że przyczyna naszego bólu — leży w nas samych i w sferze naszej odpowiedzialności;

— uświadomić sobie, że przyczyny chorób są w stresie, wywołanym miotaniem się pomiędzy «chcę i trzeba»;