Бесплатный фрагмент - Еśli by nie to, naprawdę byłbyś szczęśliwy

WPROWADZENIE

Witam Ciebie, mój drogi czytelniku. W swojej książce «Jeśli by nie «to», naprawdę byłbyś szczęśliwy. Techniki pracy z myśleniem» chciałabym opowiedzieć o naszym myśleniu, jak tworzymy swoją realność, podejmując nie te decyzje, jakie by się chciało, robiąc coś na poziomie nieświadomym i osiągając rezultaty, które nas nie zadowalają. Temat ten będzie interesujący dla tych wszystkich, dla kogo własne życie nie jest obojętne.

Można by było tutaj wykrzyknąć: «Takie coś nie może być, by dla kogoś własne życie obojętne było!» i tutaj łapię się za głowę, ponieważ w rzeczywistości wszystko wygląda jeszcze gorzej. Można oczywiście wiele razy powiedzieć: «Ważne jest dla mnie moje życie», «chcę być szczęśliwy, potrzebuję radości i miłości», lecz, gdy zapytasz każdego: «A co ty w tym celu robisz?». Odpowiedzi zazwyczaj specjalnie się od siebie nie różnią- «ja wiele chcę, próbuję, dążę i nawet coś-to robię«… i na tym wszystko się kończy.

Jeśli wejdzie się o wiele głębiej i obejrzy się swoje życie, to zrozumiemy, że 24/7 głównie żyjemy w iluzjach przeszłości lub przyszłości, a myśli zawsze gdzieś biegną, dotykając lęków i mnóstwa problemów,i my dosłownie upijamy się brakiem czegoś i nieskończonymi rozmowami o tym, komu wiedzie się gorzej. Walczymy z rzeczywistością, próbując naginać sytuacje, nie uznajemy tego, co się dzieje, negujemy większą część życia, próbujemy w nieskończoność zmieniać już zaistniałe fakty. I najważniejsze: cały czas myślimy, jak siebie odciągnąć od czegoś, by coś zrobić i w rezultacie — nie działamy.

Wymyślając wszystkie możliwe warianty przyczyn, dlaczego nie możemy czegoś zrobić, wymyślając nieskończoną ilość przyczyn, dlaczego czegoś nie mamy, wymyślając nieskończoną ilość przyczyn, dlaczego nawet nie będziemy próbować spełniać naszych prawdziwych pragnień.

Znajdujemy się w niezliczonej masie pretekstów, aby zapewnić sobie bezpieczeństwo przed jakimiś to skutkami, których nie znamy. Najprościej niczego nie zrobić i nie popełnić błędu, aniżeli zrobić i nie wiadomo, co z tego wyjdzie.

Lepiej usprawiedliwić swoją bezczynność, aby nie wypaść na głupka i znajdujemy najbardziej logiczne, same jakby najbardziej prawidłowe fakty, dlaczego nie mamy tego, co chcemy lub dlaczego nasza rzeczywistość nie odpowiada naszym oczekiwaniom. Ale…

Postanowiłam wtrącić się i napisać dla Ciebie tę książkę, żebyśmy wspólnie zdemaskowali fantazję, odnośnie tego, że nasze wymówki i przyczyny są «realne» i nasze nieszczęśliwe życie w końcu rozproszyło się jak dym. I byśmy mogli żyć tak, jak naprawdę chcemy, spełniając swoje, nawet te nieprawdopodobne pragnienia.

Wszystko jest możliwe! Nie ma niczego, co mogłoby wpłynąć na nasze pragnienia ze zdarzeń otaczającego świata, nasze pragnienia są tylko w naszych rękach, jak i problemy i drogi ich rozwiązania. Tylko my sami, we własnej osobie posiadamy dar tworzenia naszej rzeczywistości i zmieniania jej według swego życzenia.

Jednak zapomnieliśmy kim jesteśmy, oddaliśmy wodze sterowania nami naszemu umysłowi, który faktycznie jest tylko tłumaczem, przekaźnikiem, on niczego nie wie. Wiedza umysłu leży tylko w przeszłym, nagromadzonym doświadczeniu. Jednak my postanowiliśmy, że on wszystko wie wcześniej i na ślepo mu ufamy, jeszcze w dodatku utożsamiając się z umysłem.

Pamiętaj, nie jesteśmy umysłem i nawet ciałem, ty i ja jesteśmy czymś o wiele więcej. Jesteśmy obserwatorami swojej rzeczywistości i «Twórcami — swojego życia». I w naszych rękach — leży tworzenie. Jeśli dojdziemy do tego, jak kierować swoim umysłem, dając jemu zadania, nawiązując łączność ze sobą i ze swoim myśleniem, będziemy nieskończenie szczęśliwi, w każdym przeżywanym momencie naszego życia.

Chcę ci pokazać techniki, jak pracować z naszym umysłem, jak pracować z naszym myśleniem, przestać ograniczać siebie swoimi, przecież własnymi, wydumanymi przyczynami nieposiadania czegoś i zacząć już dostawać dobra i uczucia, których jesteśmy godni, a nie tylko braki, apatię, smutek, rozdrażnienie, gniew.

I oczywiście to nie jest takie proste i to nie będzie działo się szybko i magicznie, jak zapewne myślisz. Jest to żmudna praca, wymagająca cierpliwości dla siebie. I to jest nie tylko praca z umysłem, są to i realne działania. Powinniśmy nauczyć się żyć, ufając swoim uczuciom i działać zgodnie z nowym myśleniem.

Na pewno trzeba będzie mocno się postarać, by trzymać siebie i swój umysł pod kontrolą, aby znowu nie wchodzić w iluzje i ograniczenia, i poświęcić jakąś część swojego czasu, który jest wart tego, aby stać się szczęśliwym.

W swojej książce będę korzystać z różnej terminologii i aby dla ciebie było zrozumiałe i byś nie pogubił się, od razu wyjaśnię, że będę mówić o programach myślenia, szablonach myślenia, o ograniczającym nastawieniu, ramach myślenia, to wszystko jedno i to samo, jak i samo pojęcie.

ROZDZIAŁ 1. NIE PODOBA CI SIĘ RZECZYWISTOŚĆ? ZAJRZYJ W MYŚLENIE

Nasze myślenie wpływa na te decyzje, które podejmujemy. Zdecydować o czymś, iść czy nie iść, robić coś czy nie robić, jak zadziałać w następnej chwili, naturalnie zależy nie od sąsiada lub pogody, a od własnych myśli.

I każda decyzja, którą podejmujemy, pociąga za sobą działanie. A działanie z kolei pociąga za sobą określone skutki.

Nawet nie wchodząc w jakąś głęboką wiedzę, jasne jest, że pierwotna przyczyna następstw, świat, który widzimy wkoło siebie — to myślenie.

Praktycznie wszystkie one — myśli, decyzje, działania — są nieświadome. Nasz mózg rozwija się z prędkością 400 miliardów myśli na sekundę, a uświadamiamy z tego tylko 10—20 myśli.

Dlatego nie potrafimy świadomie widzieć tych efektów, których chcemy. Na ogół dostajemy to, co się chce jak najszybciej naprawić.

I znowu, praktycznie wszyscy próbują naprawić skutki, pracując już z zaistniałym faktem, nie rozpatrując przyczyny pierwotnej. I nie jest ważne, czy mogliśmy coś naprawić czy nie, dosłownie «dzień świstaka» lub «ciągle to samo», sytuacja powtarza się znowu, możliwe, że szczegóły z udziałem innych osób są inne, ale znowu widzimy, że już coś takiego było. I zadajemy pytania: «I dlaczego ja tak mam?» «Co to za los mój taki?».

Nasze myślenie formuje się z określonych szablonów, które nakładają się jeden na drugi w przeciągu życia i te szablony, na bazie których mózg podejmuje decyzje, mają określone warunki.

Któregoś razu nasz umysł postanowił, że w taki czy inny sposób myśleć i działać jest najbezpieczniej, stworzył określony odcinek mózgu, odpowiadający za ten program, szablon. I on za każdym razem zadziała, kiedy myślimy w określony sposób, aby siebie ochronić,zabezpieczyć.

Przykład: Pomyliliśmy się kiedyś w przeszłości pierwszy raz i dostaliśmy negatywną ocenę. Na przykład: gdy jedliśmy, łyżka zamiast do buzi, trafiła obok i mama wykrzyknęła: «O Boże, znowu ubranie trzeba prać, co za dziecko!». W głowie, możliwe, pojawił się lekki strach tego, że strasznie jest rozczarować mamę.

Lub «Stój, dokąd idziesz, nie upadnij, nie dotykaj tego, nie wolno, a to…!», takie zakazy w określony sposób odciskają się na psychice małego dziecka i formują stałą sieć neuronową, szablon o tym, że jeśli się coś zrobi, to z pewnością stanie się nie tak, jak trzeba i będzie źle, i «nakrzyczą», a jeśli krzyczą, to znaczy, nie kochają.

A potem te zakazy rosną do rangi strachu, przerażenia, agresji co do własnego ciała, a jeśli nie będziesz spać, to «przyjdą i zabiorą cię dziady i coś złego zrobią». Wydaje mi się, że do dnia dzisiejszego boję się, że nagle ktoś znajdzie się pod łóżkiem, a złe dziewczynki na pewno zabierają.

Teraz jesteśmy niby dorośli, tacy jak powinni, jednak ciało ciągle reaguje, czasami paniką strachem na wiele rzeczy, jeśli trzeba coś zrobić. My wszyscy bardzo boimy się przyszłości. Nawet gdy nie uświadamiamy sobie tego umysłem, chcesz czy nie chcesz, wszystko jedno boimy się przyszłości.

Jesteśmy tak wychowywani od dzieciństwa — bać się, aby ochronić siebie, ponieważ autorytety czyniąc swoją powinność, dobro dla nas, pomogły nam bać się nie tylko realnego zagrożenia, teraz boimy się i szeleszczącego liścia.

I ten strach jest wewnątrz, w podświadomości.

Często nie przyznajemy się przed sobą do tego, że boimy się, umysł po prostu wymyśla przyczynę, dlaczego jest lepiej nie iść w przyszłość i czegoś nie robić. Myślimy sobie, że ja się nie boję, jest tylko realna przyczyna. Jednakże, przyczyny wydumane są tylko z powodu strachu.

Teraz nie możemy wiedzieć o konkretnych myślach, jakie powstały w dzieciństwie, jednakże dokładnie wiemy, że strasznie jest być złym, strasznie jest być odrzuconym, strasznie jest być niepotrzebnym, strasznie jest, gdy nas nie będą kochać i trzeba się starać, by nie popełniać błędów i takie myśli z pewnością przewijały się nie raz.

Początki programu zaczęły się składać już w dzieciństwie, później ukorzeniły się w przedszkolu, szkole, gdzie jeszcze gorzej i straszniej było dostawać dwóje, a potem znowu będą krzyczeć rodzicie, kręcić głową ze złością i pojawia się znowu strach, bo przestaną mnie kochać, nie będę potrzebny. W pracy z powodu błędu pozbawią cię premii, zwolnią ciebie. W rodzinie z powodu błędu będzie także kłótnia.

I za każdym razem, zderzając się z dowolnymi sytuacjami, działamy pod wpływem strachu. Ponieważ odrzucenie, odtrącenie przez bliskich czy społeczeństwo — jest bardzo straszne. To działa na poziomie naszych instynktów.

Jesteśmy razem jak komórka jednego organizmu ze wszystkim, co istnieje. I wyobraź sobie, jak tą komórkę zaczyna odrzucać organizm, przecież to śmierć. A my nie chcemy umierać, chcemy żyć i przyjmować, akceptować swoje istnienie.

Dlatego strach popełnienia błędu prześladuje nas całe życie, wpływając na nasze decyzje i skutki tych decyzji.

A jeszcze praktycznie zawsze działamy pod wpływem braku. Umysł zawsze koncentruje się na tym, czego nie mamy i oczywiście nie widzimy tego, co naprawdę posiadamy. Nie widzimy tych dóbr i tego potencjału, które posiadamy dla spełnienia naszych pragnień, które uczynią nas szczęśliwymi ludźmi.

Winne temu są oczywiście nasze szablony myślenia, wyhodowane na strachu. Bo gdy zaczniemy widzieć nasze możliwości, będziemy musieli zadziałać. A to już nie jest bezpieczne, jest straszne.

ROZDZIAŁ 2. JAK UMYSŁ MA SIEBIE OCHRONIĆ PRZED TYM WSZYSTKIM?

Jeśli zrobię coś nie tak i mnie odrzucą? Nie jest to bezpieczne.

Potrzeba bezpieczeństwa leży w nas na poziomie instynktów, my musimy albo uciekać, albo napadać, możecie jeszcze udać martwego.

Nie będę oceniać w jakich przypadkach, tych większych czy mniejszych napadamy lub uciekamy. W każdym przypadku wykorzystujemy te trzy sposoby.

Napadając, czyniąc z innych winnych, przekładając odpowiedzialność z siebie na zdarzenia, tak łatwiej jest usprawiedliwić się.

Uciekamy lub udajemy martwych, jak najlepiej to zrobić? Oczywiście, też usprawiedliwić swoje niedziałanie.

Mamy już wprowadzony program w dzieciństwie, że: Działanie = błąd = jesteś zły Nie robisz nic = nie ma błędu = nie ma problemów 

Czyli usprawiedliwiając swoje niedziałanie — to jest właśnie napaść, że ja nie mogę tego zrobić, takie są sytuacje i przekładamy odpowiedzialność na zdarzenia i jednocześnie jest to ucieczka. Zawsze włącza się u nas instynkt, by siebie ochronić.

Szablony usprawiedliwień już są poukładane w głowie i stoją ułożone w rzędach. I my nawet tego nie zauważamy.

— mi się nie uda;

— próbowałem, próbowałam, nie udało się;

— nie mogę;

— nie potrafię;

— zbyt dużo;

— to niemożliwe;

— ja i tak wiem, że…;

— tak się nie robi, to źle;

— tego nie można zrobić;

— а nuż ja… (nieskończona lista);

— zbyt długo;

— zbyt szybko;

— to niedobrze, nie prawidłowo;

— zbyt dużo;

— zbyt mało;

— nie wiem, co robić;

— a co powiedzą inni, a jak mnie osądzą;

— niewystarczająco wiem, za mało mam doświadczenia, za mało praktykowałem, praktykowałam;

— nie urodziłem, urodziłam się w tej rodzinie, nie ten rząd, nie to kierownictwo;

— lub okłamywanie siebie, przecież to wszystko nie jest mi potrzebne; — nie byliśmy bogaci i nie mam jak zacząć;

— nie jestem godna, nie godny;

— nie jestem tak dobra, dobry;

— nie ode mnie to zależy;

— nie ma kto mi pomóc;

— nie mam sił, to nie na moje siły;

— nie mam inspiracji, brak fantazji;

— nie mam czasu;

— muszę robić coś innego;

— jestem zajęta, zajęty;

— sytuacja tak się złożyła;

— to oni są winni;

— nie mam na to pieniędzy;

— nie ma pracy albo nie ta praca;

— mało płacą;

— wszystko idzie na rodzinę;

— mam dzieci, męża, żonę, rodzinę;

— nie mam zasobów;

— brak możliwości;

— to jest złe;

— mam lenia;

— los taki;

— jestem już stara, stary;

— nie zmienię się;

— boję się, bo coś…;

— tak w ogóle to jestem dziewczynką, chłopczykiem;

— mogę stracić pracę, przyjaciół, rodzinę, autorytet i inne, najważniejsze to nie wybierać siebie i postawić na ostatnim miejscu;

I niekończące się rozmyślania, czego jeszcze nie mam i co mogę stracić…

Boimy się nawet rzucić palenie i objadanie się, pragnąc być zdrowym, które w żaden sposób się nie spełnia. Ponieważ boimy się pozbawić siebie pozornej przyjemności, nie rozumiejąc, że odbieramy sobie, kradniemy sobie miliony razy więcej, w tym prawdziwą przyjemność.

Nam ciągle czegoś brakuje, cały czas deprecjonujemy siebie, nie dlatego, że my tacy naprawdę jesteśmy, nie — to są nasze usprawiedliwienia, nasze iluzje. Jest nam tak łatwiej. Sami siebie okradamy, swoimi myślami.

Dla naszego umysłu jest tak łatwiej, wyjaśnić sobie, dlaczego nie działamy. No ale faktycznie nie ma z tym to żadnych zależności. Nasz umysł, wymyślając te usprawiedliwienia, wykręcanie się, będzie wyszukiwać z obiektywnej realności, z mnóstwa wariantów tylko te fakty, które będą potwierdzać słuszność swoich myśli i umysł nigdy nie zwróci uwagi na inne rzeczy. Umysł skoncentrowany jest na wymówkach, nie ma możliwości by zobaczyć coś innego.

I przyczyna leży nie w tym, że w rzeczywistości nie ma on możliwości, on po prostu celowo nie będzie ich zauważać, cała uwaga skierowana jest zawsze tylko na potwierdzenie swojej racji.

I nie dlatego, że realnie tych innych faktów nie ma, a dlatego, że padła decyzja, by ich nie zauważać, ponieważ jeszcze straszniej jest nie mieć racji, aniżeli przyznać fakty.

Jak tylko my tak pomyśleliśmy, wymyśliliśmy usprawiedliwienia swojej bezczynności, automatycznie podjęliśmy decyzję o beznadziejności działań i nasze ciało, otrzymujące sygnał o tym od mózgu, będzie robiło wszystko, aby pomóc nam zobaczyć te fakty i nasze działania zmuszone są potwierdzić naszą słuszność. Jeszcze raz podkreślam na tym twoją uwagę. I to wszystko robimy nieświadomie.

ROZDZIAŁ 3. OGRANICZAJĄCE PRZEKONANIA

Jeszcze raz popatrz na listę ograniczających nas szablonów.

I ta lista programów, ograniczających nas w realizacji naszego potencjału, jest nieskończona. Szablony te formują nasze myślenie. My całkowicie ograniczamy siebie przed działaniem, które mogłoby rozwiązać nasze problemy lub w ogóle ich nie tworzyć. Szablony te nie dają nam spełniać naszych pragnień i czynią z nasz ludzi nieszczęśliwych.

Nabywamy je w przeciągu życia, aby uchronić siebie przed pozornym niebezpieczeństwem. Przy tym wystawiając siebie na ogromne niebezpieczeństwo.

Próbując uciec lub zaatakować, albo nie działamy albo działamy nie tak, jak mogłoby być dla nas korzystne. Bardzo niebezpiecznie jest próbować robić coś bezpiecznym. Brak działania zabija w nas życie, a życie to — ruch, nieskończona ilość działań.

Życie — to rozwój i zmiany. I jeśli jeszcze przeczytasz moją książkę «Po co Bogu pieniądze», zrozumiesz, że pieniądze, dobra — to nasze zmiany, od których my sami celowo uciekamy. Odmawiamy ich sobie.

I właśnie brak działania tworzy nam nasze problemy. Właśnie bezczynność pozbawia nas zasobów i energii i wszystkie problemy nam tylko sygnalizują o naszym zatrzymaniu.

Zawsze pamiętaj, jeśli powstał problem — oznacza to, że ty go stworzyłeś swoim niedziałaniem. I my mamy wszelkie zasoby w tym momencie, aby go rozwiązać i nic, oprócz naszego umysłu nie przeszkadza nam to zrobić.

Aby coś rozwiązać, postanowić lub spełnić pragnienie, w pierwszej kolejności, trzeba znaleźć te szablony, które nas hamują, zatrzymują w ruchu, działaniu i rozwoju. Szablony, które przeszkadzają nam zobaczyć obraz w całości i zobaczyć w tym zasoby.

W następnej kolejności pozostaje nam transformować szablony, albo zobaczyć absurdalność tego przekonania, albo zobaczyć w nim zasób do działań, czy też zobaczyć sens i zrozumieć, jak wykorzystać go z korzyścią, przestając ograniczać tym siebie. O tym pomówię z tobą w następnych rozdziałach. I dalej, nie musimy już stosować żadnych wysiłków, ponieważ na bazie naszego nowego myślenia będą przyjęte nowe decyzje, oczywiście nieświadomie, skąd popłyną działania z impulsu, dla naszego dobra i zobaczymy już nowe, radosne rezultaty, które zaczną nas dziwić.

Siła tutaj nie będzie potrzebna, ponieważ nasze działania będą podejmowane bez wysiłku i sprzeciwu.

I rezultaty będą na tyle inspirujące i zachwycające, że zechce się próbować tak żyć po nowemu wciąż dalej i dalej.

Będzie nam się wydawało, że dzieją się jakieś cuda, pomyślność, fortuna wróciła, powodzenie za powodzeniem, mnóstwo zdarzeń będzie się podstrajać w taki sposób, że nasze działania zaczną się składać w idealne okoliczności jak po maśle, niby nic nie robisz, a propozycje rozwiązania naszych problemów będą się sypać jak z rogu obfitości. Czyż nie jest to zachwycające?

I nie są to bajki, ani szczęście, ani fortuna, żadnych cudów nie ma, tak pracuje nasz mózg, nasze myślenie i od niego zależy jakie okoliczności będziemy obserwować. A od nas zależy, jak będziemy to wykorzystywać.

Aby popracować z naszym myśleniem i nauczyć się wykorzystywać nasz umysł z maksymalną korzyścią, nie oddając mu wodzy, nawet nie trzeba grzebać w przeszłości. Wyszukiwać, dlaczego mamy takie szablony, dlaczego żyjemy według jakichś programów, skąd pojawiły się u nas te lęki. To można robić ciągle i nieskończenie i nam życia nie wystarczy na zebranie i odnalezienie tego oraz przemyślenie.

Jest łatwiejszy sposób — «w tu i teraz», w chwili obecnej znaleźć szablony myślenia, które formują naszą materialną rzeczywistość i transformować je.

Zrozumiałe jest, że tych szablonów są miliony, dowolne pojęcie o czymś — to już jest szablon. I my nie mamy takiego zadania, by wykryć wszystkie pojęcia w naszej głowie i transformować. Nam i na to życia nie wystarczy.

Wystarczy przemyśleć, przeanalizować masę krytyczną szablonów naszego myślenia, samych oczywistych. Nie mogę dokładnie powiedzieć w jakim ekwiwalencie zamyka się ta masa krytyczna, ale dla tych, którzy chcą w życiu «ważyć w gramach», powiem przykładowo z mojego doświadczenia, że to 300—400 szablonów.

My całe swoje świadome i nieświadome życie rozbudowywaliśmy te szablony i moja rada jest taka- nie dąż do tego, by teraz ostro pragnąć wszystkie te szablony transformować, daj sobie czas — choć by parę lat. Te kilka lat wystarczy, aby z nimi się uporać.

Działaj pomału, stopniowo i pod wpływem jakichś zdarzeń, weź jakiś jeden problem dla rozwiązania lub jedno pragnienie, wykryj dziesiątki przekonań ograniczających i popracuj z nimi. Pracując z jednym, automatycznie przestroją się dziesiątki innych przekonań, które były pośrednio powiązane z tym jednym szablonem.

Mam jeszcze jedną super nowość, rozwiązując jakieś zadanie, równolegle rozwiążą się dziesiątki innych zadań, ponieważ nawet jeden szablon tworzy łańcuchy wszystkich innych, pozostałych problemów i pragnień.

Te dziesiątki ograniczających szablonów myślenia lub programów nie spełniały dla nas dziesiątki pragnień. I jak tylko zaczynamy rozwiązywać coś jednego, w jednej sferze, jak kula śnieżna zacznie się transformować i w innych sferach. Wyobraź sobie tylko, jak fajnie jest poszerzyć swoje myślenie, zacząć widzieć więcej, a nie patrzeć wąsko na świat, a bez końca zacząć zauważać nowe możliwości i zasoby, które nagle zaczną przychodzić do twojego świata, abyś z nich efektywnie korzystał.

Przypomnę, że wszystkie te zasoby, możliwości zawsze były w nas, jednak my ich nie zauważaliśmy poprzez nasze ograniczające przekonania i jeszcze więcej, nasze pragnienia też były spełnione, również tego nie zauważaliśmy, skupiając się nie na tych detalach.

Na przykład, przed tobą wisi już obraz na ścianie, lecz jego nie widzisz, ponieważ zasłona stojąca przed obrazem zakrywa cały widok. Wystarczy tylko zabrać zasłonę na stronę, aby jej nie widzieć. Z szablonami jest tak samo, one są dla nas jak «zasłona», zasłaniająca nam widok, by móc zobaczyć więcej.

ROZDZIAŁ 4. «TU I TERAZ»

W tym rozdziale chcę napisać bardzo ważną informację, nie na temat transformacji, a na temat, który jest bardzo potrzebny dla nas i ważny na tyle, na ile można to sobie wyobrazić. Teraz to sam zrozumiesz.

Mowa będzie o ważnym stanie «tu i teraz» i jak nasz umysł odwodzi nas od tego stanu. I właśnie po to, aby nasz umysł nie odwodził nas od tego stanu, musimy go transformować.

Niech to będzie najbardziej potrzebne, co nam trzeba zrobić w swoim życiu. Nie prosto jest transformować myślenie, aby szybko rozwiązywać swoje problemy i zadania, i spełnić swoje pragnienia. To zadanie będzie drugorzędne, jako efekt poboczny transformacji.

A główne zadanie pracy z procesem myślenia — to spełnić jedno prawdziwe pragnienie — być w stanie szczęścia, miłości, harmonii i pełni w momencie «tu i teraz».

I nie ma niczego bardziej pięknego i bardziej żywotnego, aniżeli stan, do którego wszyscy tak dążą, jednak mało kto potrafi złowić ten stan, poczuć go.

Tylko przebłyski wspomnień mówią nam czasami, że szczęście było. I znowu to samo- było. I znowu przegapiliśmy je. Czekaliśmy, czekaliśmy i wówczas ono było. I jak Ci teraz?

Pomyśl, kiedy czegoś chcemy, pragniemy, czy rzeczywiście chcemy tego? Kiedy dostałeś to, czy długo się cieszyłeś?

Odpowiadając na te pytania, uświadom sobie, czego chcesz w rzeczywistości, co leży za tym pragnieniem i rozwiązaniem problemów. My tak naprawdę chcemy coś poczuć i wszystkie te odczucia związane są z radością, miłością, szczęściem. I nowa rzecz cieszy nas 5 minut. I chcemy znowu i znowu «coś», aby ponownie cieszyć się 5 minut. I jest to nieskończona gonitwa.

Nam potrzebne jest tylko jedno — stan radości, miłości, co składa się na nasze szczęście. I my nie tam go szukamy. Możemy odczuwać ten stan, niezależnie od rzeczy, osiągnięć, dóbr.

Gonitwa za materialnym — jest długa, a radość — krótka. I nawet osiągnięcie czegoś nie gwarantuje nam szczęścia i radości, nawet pięciominutowej.

Szczęścia nigdy nie będzie gdzieś tam i wraz ze spełnionymi pragnieniami i rozwiązanymi problemami także go nie znajdziemy.

Dlatego przestań gonić mając lęki i problemy za swoimi pragnieniami, aby odczuć swój kawałeczek szczęścia i harmonii.

Ten stan harmonii leży dosłownie w «tu i teraz», w chwili obecnej i więcej nigdzie go nie ma.

I aby głębiej uświadomić ten moment, poświęciłam temu nowy rozdział. Ten «najważniejszy» rozdział tej książki wart jest tego, by bardzo się postarać popracować nad sobą.

ROZDZIAŁ 5. WIECZNE TERAZ I TYLKO TUTAJ SĄ PROBLEMY I STRACH

Jeśli masz problemy — zastanawiaj się!

Co możesz dosłownie teraz, w tej sekundzie, minucie zrobić dla jego rozwiązania? Nie pomyśleć, a zrobić?

Zrób to!

Bez żadnych usprawiedliwień, odwlekania na herbatę, telewizor, rozmowy (paplaninę). Usiąść i zrobić, lub wstać i pójść rozwiązywać, lub zadzwonić i coś wyjaśnić. Aby zacząć potrzebny jest tobie tylko krok. Tylko działania uruchomią zdarzenia w rozwiązaniu twego problemu, a nie myślenie o nim.

Jeśli nie możesz czegoś zrobić w tej minucie w celu rozwiązania jakichś problemów, kombinując umysłem, to najlepsze co można zrobić dla rozwiązania go — to nie zrobić «nic», po prostu «przyjmij» ten moment i nie myśl o problemie.

«Przyjąć moment» — znaczy totalnie przeżyć ten moment świadomie, odczuwając, obserwując co się dzieje w tobie i wokoło, będąc świadomym tego, co robisz. Obserwuj, co myślisz. I wychodź z tego myślenia. Po prostu rób to, już nie myśląc.

Zapytaj siebie, a co ja mogę zrobić w tym momencie, w tej chwili, jeśli nie mogę rozwiązać problemu? I to będzie krok do rozwiązania go.

Właśnie tak. Dowolny krok, który teraz chcesz zrobić, poświęcając siebie totalnie temu momentowi z radością i wdzięcznością, uruchamia łańcuch zdarzeń, który doprowadzi w efekcie do rozwiązania naszych problemów, zadań, pragnień.

Wcześniej nie mogliśmy złapać tej fali, przepływu, początku łańcucha zdarzeń, który doprowadził by nas do celu, dlatego że nie byliśmy w momencie «tu i teraz». Nasz umysł błądził gdzieś z naszym intelektem.

Jednak droga do rozwiązania naszych problemów i zadań leży tylko w punkcie momentu chwili obecnej. Tylko w totalnej obecności.

Jak tylko zajrzałeś w siebie, w «tu i teraz», w ten moment, uświadomiłeś sobie ten moment, zwróciłeś sobie życie. Życie, które zwróciłeś sobie, pomoże ci wszystko rozwiązać. W innym czasie — życia nie ma! Ono jest właśnie teraz. I jest to jedyny moment istnienia życia i naszego istnienia. Ponieważ my to «samo życie».

Uśmiechnij się i zobacz siebie jako obserwatora w tej chwili, jak obserwujesz słońce, chmury lub posłuchaj ptaków lub przyglądaj się, jak kroisz cebulę do sałatki.

Ja nie wiem, co ty właśnie teraz robisz. Ale ty sam powinieneś poczuć coś, co robisz, jak świadomie przeżywasz ten moment. I w tym momencie wróciłeś do życia. Jeśli nas nie ma w tym momencie, jesteśmy martwi i niczego zrobić nie możemy, póki jesteśmy martwi.

Myśl i rozwiązuj tylko to, co w tym momencie «możesz zrobić” i «rozwiązywać», żyjąc tylko tą chwilą.

Problem — to iluzja, wymyślona przez nasz umysł.

Kiedyś utożsamiliśmy siebie z umysłem. Postanowiliśmy sami, że my to «umysł», «Chociaż nie jesteśmy umysłem». Większość z nas myśli na automacie, że jesteśmy umysłem.

Kiedy tak myślimy, oddajemy władzę umysłowi by kierował nami. Zapominamy, że my — to obserwatorzy życia, a umysł — tłumacz i interfejs, pomagający nam się orientować.

Kiedy zdecydowaliśmy, że umysł jest główny, straciliśmy siebie, zgubiliśmy.

Umysł specjalnie wyciąga nas z chwili obecnej, jedynego prawdziwego życia i przeciąga nas w myśli o przeszłości i lęki o przyszłość, ponieważ on musi podtrzymywać siebie i swoje «ego» wyobrażeniami o sobie, jacy jesteśmy niepełni, niewystarczający.

I skoro umysł tak postanowił, on będzie się tego trzymać, abyśmy w żadnym wypadku nie odebrali mu wodzy kierowania, jako obserwatorzy.

My zawsze czegoś chcemy i zawsze jest nam coś potrzebne. Brak i niedostateczność — nieskończone. I to nie dlatego, że mamy brak, czegoś nie mamy, gdyż w rzeczy samej jak raz mamy wszystko. U nas, twórców swego życia, obserwujących siebie, swoje życie, we wszystkim obfitość — już wszystko jest.

To umysłowi brakuje. On zapamiętał i przywykł do tego, że doprowadzając nas do czegoś — czego nam było brak, daje to trochę szczęścia i radości, choć na krótki czas, nawet te 5 minut. I on tryumfuje w takich momentach: «Jaki ja jestem mądry umysł, który mógł domyśleć się, jak do tego doprowadzić i dostać to co chcę, i dzięki temu temu mam fajne uczucia».

Umysł nie ma innych wyobrażeń, jak może jeszcze nam pomóc, by przynieść radość. Dla niego jedyny wariant do przyjęcia — osiąganie, osiągać coś każdym sposobem, aby dostać w rezultacie, to swoje 5 minut szczęścia. On jest tak nauczony. Innej drogi on nie zna. Aby być cały czas w procesie osiągnięć, umysł wymyśla mityczny brak i iluzję konieczności tego, czego nie ma. Umysł postanowił, że on ma całą władzę, przecież on nam przynosi te krótkie chwile szczęścia, osiągając i zdobywając.

I on, aby nie zniszczyć iluzji utrzymania swojej władzy, zawsze musi wyciągać nas z momentu chwili obecnej, abyśmy przypadkowo nie zauważyli, że my wszystko mamy.

Co robić? Jak nie odbierać sobie życia, oddając wodze umysłowi, który tak z nami postępuje?

PRZYPOMINAJ SOBIE:

Nie jestem umysłem, przypominaj to sobie cały czas, póki nie wejdzie to w nawyk na poziomie podświadomym. I nie utożsamiaj siebie z umysłem.

Powracaj w moment chwili obecnej «teraz», totalnie przeżywając ten moment jako obserwator.

UŚWIADOM SOBIE: W tej sekundzie nie mam problemu. W danej sekundzie siedzisz na krześle i robisz na drutach skarpetki.

Jak na przykład — czy «dług, kredyt», który trzeba zapłacić, stawia ciebie w stan niebezpieczeństwa w tej sekundzie, dopóki siedzisz i robisz na drutach skarpetki?

Po co karmisz siebie strachem? Czy lubisz siedzieć i bać się jak kot «Gaw» z kreskówki? 

— Po co tu siedzisz? — Boję się. — Ach, to bójmy się razem — odpowiedział szczeniak.

I zadaj sobie pytanie. Jak?

NIJAK!

Ty po prostu siedzisz i robisz na drutach skarpetki, i to wszystko. W tej sekundzie «w tu i teraz» nic Tobie nie przeszkadza robić na drutach. Nawet to, że masz kredyt. Ty po prostu siedzisz i robisz na drutach.

Na pewno powiesz, ale przecież mam dług, trzeba to jakoś rozwiązać. Zgadzam się z tym, przypomnij sobie pierwsze zdanie rozdziału, jeśli możesz coś w danym momencie zrobić, zrób, ale jeśli nie możesz, to i myśleć nie trzeba. Oddaj siebie momentowi przeżywania życia w teraz, robiąc to co możesz.

W tej sekundzie problemu z kredytem nie ma. I w tej sekundzie rozwiązać problemu z kredytem nie możesz. W «tu i teraz» możesz tylko robić na drutach skarpetki.

TAK WIĘC RÓB NA DRUTACH i przeżywaj ten moment, jak oczko wchodzi w oczko i powstaje pętelka.

Po co myśleć o problemie, który w danej sekundzie nie jest do rozwiązania? I tak w ogóle tego problemu nie ma. Problem jest iluzoryczny, wymyślony przez umysł. W tej sekundzie są tylko skarpetki. Mamy tylko problem w tym, że umysł nami zawładnął i my nie żyjemy w dosłownym znaczeniu, bez sensu tracimy swoje życie, fantazjując w swoich iluzjach.

Zatrzymaj się i uświadom sobie, że w tej sekundzie «nie masz problemów», póki ty świadomie przeżywasz tą sekundę.

I tak będzie w każdej sekundzie całego naszego życia, póki znajdujemy się w niej. W tej sekundzie teraz nie ma problemu i go nie będzie, i w następnej sekundzie.

I tak całe życie, nie będziesz miał nigdy żadnych problemów. Póki świadomie przeżywamy każdy moment naszego życia, robiąc to, co możemy zrobić w tej sekundzie.

Życie «jest» i «my jesteśmy», tylko teraz, jeśli nie przeskakuje się w iluzje przyszłości lub wspomnienia przeszłości.

Przyszłe problemy, które ciągną się z przeszłości, lub dokonają się w przyszłości, to po prostu «iluzja», wymyślona przez umysł. Teraz, w tym momencie problem nie istnieje. Wymyśla go «nasz umysł», aby przejąć władzę nad nami.

MY — to NIE UMYSŁ.

Wszystko, co musimy teraz w naszym życiu, to zdecydować by robić to, co możemy robić właśnie teraz. Robić i obserwować to. Jesteśmy obserwatorami. My nie jesteśmy nawet ciałem, robiącym to.

Wszystko rozwiąże się bardzo szybko, w odpowiednim momencie, kiedy my «realnie» będziemy mogli coś zrobić z powodu swego jakby problemowego zadania.

Póki nie możemy go rozwiązać, «nie trzeba wymyślać». Po prostu koniecznie jest, robić to, co możemy. Po prostu robić na drutach, siedzieć, stać, chodzić. Totalnie przeżywając «chwilę obecną», odczuwając ją, z radością i wdzięcznością. Za to, że ten moment jest, za to że jesteś teraz żywy, że żyjemy, że mamy taką możliwość, nie tracimy życia, bo je przeżywamy.

Nie kradnij sobie tego «jedynego» co masz. A my mamy tylko ten moment «tu i teraz». Dlatego, że tylko to u nas jest.

I więcej niczego nie ma.

A w tym momencie mamy «wszystko», tylko obejrzyj się. I jest tylko teraz. Nie w przeszłości — jest coś. Nie w przyszłości — jest coś.

A tylko teraz «jest» wszystko w tym momencie, jeśli żyjemy tym momentem. I ten moment, który przeżywamy w «tu i teraz» — jest wieczny.

Nie ma przeszłości i przyszłości. Nigdy, oprócz umysłu, nie będziemy mogli odczuć siebie w innym momencie. Zawsze znajdujemy się w teraźniejszości. Jeśli nas teraz tutaj nie ma, nie ma nas nigdzie. A problemów i tym bardziej nie ma i nie było.

Porozmyślaj nad tym, po co się bać śmierci — potem? Lub choroby — potem?

Lub stracić coś — potem? Jeśli my w tym momencie swoim strachem odciągamy siebie w przyszłość, pozbawiamy siebie «jedynego» tego, co jest «w tu i teraz», pozbawiamy siebie jedynego życia, innego życia nie mamy, niczego nie ma, oprócz tego momentu.

Pozbawiamy siebie wszystkiego, absolutnie wszystkiego, dosłownie teraz, jeśli myślimy o «potem» lub o wczoraj, znajdując się w strachu lub w myślach o lęku, o czymś, co leży w iluzjach «wczoraj i potem».

Jaki jest sens bać się, że coś hipotetycznie stracisz?

Jeśli my już «dosłownie teraz» pozbawiamy siebie życia? Tak naprawdę «całego życia», w chwili obecnej, ze wszystkim tym, co jest w tym momencie, nie przeżywając tego. My przegapiamy siebie — My to samo życie.

Życia «potem» nie ma. Ono jest tylko «teraz».

Lepiej bój się, zawsze bój się utracić, nie czegoś to jutro, a utracić życie. Nie stracić ciało fizyczne, to nie jest takie straszne, przebudzimy się i nie zauważymy tego w innym ciele. Bój się, pozbawić siebie prawdziwego życia, które istnieje «właśnie teraz».

Wszystko pozostałe poza chwilą czasu «teraz», to tylko osąd umysłu o tym, ale nie samo życie.

Wróć w chwilę obecną i odczuwaj teraźniejszość. Tylko «chwila obecna jest realna». Wszystko pozostałe — jest nierealne i nie istniejącą iluzją.

My jesteśmy «istotą” i «istniejącym», które może tylko dziać się «teraz».

Nie utożsamiaj siebie z iluzjami i jakimś to wyobrażeniem o sobie.

Usuń te myśli, przywracając siebie w rolę obserwatora tego momentu.

«My jesteśmy», «Ja jestem» teraz, jesteśmy twórcami swego życia w danym momencie, pragnący i tworzący coś teraz i obserwujący to.

W tym momencie «innych nas» i «w innym czasie» nie ma. «Jesteśmy», «Ja jestem» tylko wtedy, kiedy «ja» jestem obecny. Być obecnym można tylko teraz. I w «teraz» nie mam problemów, a to oznacza, że nie ma strachu.

Strach napędza umysł, mów sobie za każdym razem, przypominając o tym: «Nie dam mu sobą zawładnąć».

Wieczne przeżywanie «ja jestem» chwili obecnej nigdy nie spotka problemu, jeśli nie będziemy schodzić ze swej drogi i zatrzymywać się w przeżywaniu swego życia.

Przypominaj sobie, że problemy — to przystanki, kiedy ograniczyliśmy sobie życie, które jest tylko w realnym momencie teraz.

Mów sobie, przypominaj: «Jeśli ja wychodzę z chwili obecnej, to zabijam siebie, tracę życie. Tracąc życie — zderzam się z problemem i ciało pokazuje strach».

Zwróć sobie «SIEBIE» i nigdy nie spotkasz się z problemem. Nigdy nie poznasz strachu. I twój umysł będzie pomagał, a nie kierował tobą.

Chcę dać tobie niewielkie zadanie:

Poobserwuj siebie i przeanalizuj: Jak często udaje ci się przywracać siebie w moment teraz, totalnie przeżywając życie? Jak często udaje ci się totalnie «być», «istnieć»? Jak często wylatujesz z życia w iluzje umysłu?

Jeśli zaczniesz siebie obserwować i żyć chwilą obecną, wszystkie twoje problemy rozwiążą się na zawsze i obfitość będzie wieczna, ze wszystkimi spełnionymi pragnieniami. Ktoś nazywa to «oświeceniem», ktoś „wzniesieniem» lub „świadomością».

To nazywa się przebudzić — gdzie jest teraźniejsze totalne przeżywanie życia we wszystkich barwach, a nie iluzoryczne, w umyśle. Oczywiście, że wszyscy marzą o takim, o którym można także powiedzieć, że to wieczne życie i nieskończona energia.

Teraz czuję, że podeszłam do takiego tematu, gdzie pojawił się u ciebie sprzeciw. Umysł próbuje wyciągnąć, wyprowadzić ciebie i wszystkie szablony myślenia, które napisałam na początku książki, zaszalały jak huragan w głowie. „Co ja czytam?. To nie jest możliwe». Zgodzę się z tym, jeśli tak postanowiłeś, masz rację, przekonywanie nie jest możliwe. I tak właśnie- to niemożliwe.

Oczywiście, tylko teoretycznie opisałam, co mogłoby rozwiązać tobie twoje problemy, aby umysł nie odciągał cię.

Nawet nie będę ciebie przekonywać, że możesz żyć totalnie zawsze w «tu i teraz», całe niekończące życie, bo i ja sama tak nie mogę. Mój umysł czasami kieruje mną. Jednak bywać w tych momentach jest mi łatwiej, coraz częściej i częściej i coraz dłużej. Szczególnie ten moment powstaje za każdym razem, kiedy dokonuję nowych działań.

A w dzieciństwie, przypomnij sobie, że praktycznie zawsze żyłeś w chwili obecnej, póki nie nabyłeś tylu szablonów.

Nie wątp, że znowu uda się ci się żyć momentem «tu i teraz» coraz częściej i częściej.

Pozostało zrozumieć, co przeszkadza nam żyć chwilą obecną. Jakie szablony myślenia przeszkadzają nam być obecnym w swoim życiu. Wykryć je i transformować.

Proponuję przejść na tej nucie do następnego rozdziału, bezpośrednio do opisania transformacji.

Dam jeszcze jedno zadanie: przejdź do chwili obecnej i spróbuj, na ile to możliwe, w danym momencie «tu i teraz» zachwycić się tym życiem, poczuj wszystko, co teraz przeżywasz, wszystko, co się dzieje dookoła, dowiedz się od siebie, co czujesz przy tym i oczywiście, podziękuj sobie kochanemu za to przepiękne życie.

ROZDZIAŁ 6. TRANSFORMACJA