Бесплатный фрагмент - Бақбақтың балаларына

Кеш түсе бастады.

Күндізгі жылу білдіртпей кешкі салқындыққа ауысты. Барлық тірі жандар әйтеуір жеңіл дем алды.

Өсімдіктер мен жануарлар ұйқыға дайындалды. Ұшпайтын жерлері жоқ шіркей кешкі серуенге шықты. Сол аралықта қарт бақбақ ұйқыға жатар алдында өзінің немерелері — кішкентай бақбақтармен әңгімелесуді жөн көрді.

— Ежелгі бақбақтар өмірдің ең маңызды құндылықтарының бірі — өзіңе таңдау жасау және Желдің сәтті бағытын таңдау деп айтатын. Мен сендерге бұлардың бәрі шартты деймін. Басты құндылық — жаныңда өсетін ата-анаңның жапырағы!

Кішкентай бақбақтар таңқалып бір-біріне қарады.

— Ата, ата-ана жапырағы — ол неге құндылық? — деп сұрады кішкентай бақбақ.

— Маңызды емес. Уақыты келгенде өздерің барлығын түсінесіңдер! — деп күңкілдеді ата. «Е-ее, әлі ертерек, өскен жоқсыңдар», — деп ойлады бақбақ, ал оларға дауыстап:

— Жатыңдар, ұйықтаңдар! Кеш болды. — деді.

Атасының сөзі кішкентай бақбақтың ойынан кетер емес, ол ұйықтай алмады:

— Ата, айтшы, айтшы енді, не туралы айттың? Ол нені білдереді? Оны айту саған неге тұрады? Даналықпен бөлісші!

— Даналықпен бе… әлде ақымақтықпен бе… — деп, жұмбақтап, көзін ашпастан жауап берді.

— Айтасың ба? — деп немересі қоймай сұрады.

— Жарайды, тыңда, — бақбақ есінеді де асықпай әңгімесін бастады.

Өте әдемі тау беткейінде бақбақтар өмір сүрді. Ізгі ниетті жандар таза ауамен және Күннің үздіксіз аналық қамқорымен ерке болып өскен еді.

Сәуір айында алғашқы қар түсе салысымен кішкентай бақбақтар бірігіп жарыққа ұмтылды, енді олар өздерінің ләззатына өмір сүрді. Оларға жануарлар, құстар және өтіп бара жатқан жолаушылар таң қала қарайтын.

Олар әлемге жарқын күлкілерін сыйлай отыра Күнге қарай тартылатын және әркүнге шынайы қуанатын.

Әр таңда кішкентай бақбақтар бірінен соң бірі Күннің алғашқы шуағымен тәтті бойкүйездікпен оянып, тартылады және өздерінің ашық сары бөріктерін киіп отырады. Күн батқан соң ұйықтар алдында олар жылы алаңсыз түннің өсімдіктеріне, жорғалаушыларға, жүгірушілерге, жүрушілер мен ұшатындардың барлығына тәтті түнді тілеп жататын. Солай күннің артынан күн өтті.

Салқын сәуір ауасының артынан мамырдың жылулығы келді. Кішкентай бақбақтар үлкен бақбақтар болып өсті: олардың әңгімелері де үлкендердің әңгімелеріне айналды, отбасын құрды және балалы болуды да ойластыра бастады. Бақбақтарға жаңа мәртебе — ата-ана болу мәртебесін сыйлаған маусым айының ыстығы келіп үлгермей жатып артынша шілде де келді, ол өзімен бірге тау беткейіне шілденің аптап ыстығын алып келді.

Шілдеге әсіресе Күн қуанды. Енді ол өзінің аналық сезімін еркін көрсете алды және Жерге шексіз махаббат сыйын жібере отыра өзінің ыстық құшағына барлық жанды және жансыздарды аяусыз құша алды.

Бақбақтар табиғаттағы өзгерістерді сезген жоқ. Олардың бар ойы балаларда болды. Балаларға тау беткейіндегі өмірдің заңы, қауіптер, көршілерге құрмет туралы айту және олардың өздері білген барлық нәрселерге үйрету керек болды.

«Барлығын үлгеру керек!» — деп уайымдады бақбақтар.