Алёнкіны казкі

Пра аўтара. ПРА МЯНЕ. Выкажу здагадку, што, зазірнуўшы сюды, чытач пажадае пачуць адказ на пытанне: ХТО Я? Дык хто ж я? Алёна Каплунова. Так мяне клікалі заўсёды. Коратка — АлёнКа. Апісаць сябе лягчэй за ўсё, пачаўшы апісваць свой свет. Ёсць простая лагічная формула, з якой выцякае наяўнасць альбо адсутнасць асобасна значных рэчаў у нашым жыцці. Формула гучыць так: «Мой свет роўны майму бачанню свету». Так, калі я веру ў магію — я жыву ў свеце, дзе існуюць сурокі, псаванне, чары, замовы. У такім свеце на маім шляху абавязкова будуць сустракацца ведзьмы, ведзьмакі, знахары, лекары, варажбіткі, экстрасэнсы. Калі я рэгулярна заўважаю адзін толькі негатыў — я жыву ў свеце злосці, агрэсіі, зайздрасці і нянавісці. Па сутнасці, я сам ствараю вакол сябе гэты свет пастаяннай фіксацыяй на негатыве. Каб упусціць у сваё жыццё хоць крыху радасці, неабходна змяніць фокус увагі. Трэба прывучыць сябе заўважаць толькі добрае, прапускаючы міма вачэй і вушэй усё тое, што хочаш зжыць са свайго свету. Цікава, які мой уласны свет? Я сябе пытаю. У маім свеце ёсць дабрабыт, поспех і шанцаванне, здароўе, шчасце і безумоўная любоў. Нешта з пералічанага я атрымліваю дарам, проста дазволіўшы таму, што адбываецца, быць. Нешта дастаецца працай. У маім свеце ёсць нешта, але пры гэтым сама я адчуваю сябе, як ніхто, як усяго толькі часціцу Бога, маленечкую кроплю ў акіяне Абсалюту. Успамінаю сваё нядаўняе, але так далёка аддаленае ад мяне цяперашняй мінулае, у якім я зусім не была шчаслівая, але затое заўсёды была кімсьці: руплівай вучаніцай для сваіх настаўнікаў, паслухмянай дачкой для сваіх бацькоў, усёразумеючай жонкай для свайго мужа, клапатлівай маці для сваёй дачкі, сапраўдным настаўнікам для сваіх вучняў… Вобразы, маскі, абліччы. Вы ніколі не зразумееце, які гэта цяжар — быць кімсьці, пакуль не скінеце яго з сябе. Я даўно пакінула спробы быць кімсьці. І цяпер глыбока, з асалодай, пражываю цяперашняе, у якім я — ніхто. Не, я па-ранейшаму дачка, настаўніца, маці, а цяпер яшчэ пісьменнік і эзатэрык. І ў той жа час — ніхто. Я больш не маці і не дачка, а толькі злучнае звяно паміж пакаленнямі Рода, дзе мая адзіная задача — даваць магчымасць Боскай энергіі свабодна цячы праз мяне, злучаючы ў адзінае цэлае пакаленні продкаў і нашчадкаў. Я больш не настаўнік для сваіх вучняў, і яны для мяне не вучні, а толькі адбівальнікі тых Боскіх якасцяў, якія існуюць ува мне. Галоўнае з якіх — некіруемасць, выкліканая жаданнем падпарадкоўвацца загадам душы і нічаму болей. Складана, вядома, жыць з такой якасцю і працаваць з такімі дзецьмі (з чыста жыццёвых меркаванняў), але затое душа-то як радуецца, лунаючы ў вольным палёце. І я не пісьменнік, я — ніхто, які дазваляе Боскай энергіі думкі, энергіі словы цячы праз мяне, лёгка занатоўваючы на паперы, трапляючыя ў маё сазнанне, але ніяк не прыдуманыя мною, вобразы. Таму што я — ніхто, містык, які перажывае сваё яднанне з Богам, які адчувае сябе Богам, і Бога ўнутры сябе. А хто такі ты? І хто з нас мае рацыю? Той, чыя пазіцыя прыносіць больш безадносна шчасця! Я шчаслівая.